جایگاه بابافغانی در سبک هندی و پیگیری شاخصه های سبکی او در شعر بیدل

بابافغانی و بیدل دو شاعر جریان ساز شعر فارسی هستند که یکی در طلیعه سبک هندی و دیگری در نقطه اوج آن قرار گرفته است. هنر بابافغانی، شکستن فضای خشک و بی روح شعر فارسی در دوران فترت است که با گرایش به روانی و سادگی زبان، زمینه ظهور مکتب وقوع و واسوخت را فراهم آورد. بیدل هم با ساختارشکنی ها و آشنایی زداییهایی که ابهام و پیچیدگی شعر او را به همراه داشت، سبک هندی را به نقطه اوج خود رسانید و مسیر پیدایش سبک بازگشت را هموار کرد؛ با این توصیف، بیدل و بابافغانی در دو قطب مخالف هم قرار می گیرند، اما بررسی سبک شناسانه، شباهت ویژگیهای سبکی این دو را نمایان می کند. این پژوهش در پی آن است که با بررسی این مسائل، به ترسیم جایگاه بابافغانی در سبک هندی و پیگیری ویژگیهای سبکی او در شعر بیدل بپردازد. روش تحقیق به صورت اسنادی و با استفاده از امکانات کتابخانه ای و شیوه تحلیل محتوا و طبقه بندی داده هاست. بایستگی مطالعه در خصوص سبک هندی و چهره های برجسته آن در زبان و ادبیات فارسی، اهمیت و ضرورت تحقیق را مشخص می کند و نتیجه آن، ترسیم خط سیری است که روشن می کند ظهور بیدل، نتیجه سیر طبیعی سبک جدید شعر فارسی است که از بابافغانی آغاز شده بود.

کلیدواژه ها:

شعر فارسی و سبک هندی ، شعر بابافغانی ، شعر عبدالقادر بیدل ، ویژگیهای سبکی بیدل و بابافغانی.