بررسی رابطه خودکارآمدی با سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان پسر دوره ی ابتدایی

هدف از این پژوهش بررسی رابطه خودکارآمدی با سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان پسر دوره ی ابتدایی بود که به روش همبستگی انجام شد. جامعه ی پژوهش دانش آموزان پسر دوره ی ابتدایی شهر خمینی شهر مشغول به تحصیل در نیمه اول سال ۱۴۰۳ بودند. از جامعه مذکور بر اساس تئوری مولر (۱۹۹۶)، ۲۵۰ نفر به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابتدا معدل هر دانش آموز ثبت و پرسشنامه سازگاری اجتماعی واینلند (WSAQ) و پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی کودکان و نوجوانان (SEQ-CA) به صورت گروهی و به تفکیک کلاس توزیع شد و پس از تکمیل مسترد گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS۲۶ استفاده شد. نتایج نشان داد بین خودکارآمدی با سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی رابطه معنادار مثبتی وجود دارد (۰۵/۰>p). همچنین بین خودکارآمدی تحصیلی با سازگاری اجتماعی و بین خودکارآمدی تحصیلی و خودکارآمدی اجتماعی با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان رابطه معنادار مثبتی وجود دارد (۰۵/۰>p). بر اساس نتایج به روانشناسان و مشاوران پیشنهاد می شود به منظور بهبود سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان پسر دوره ی ابتدایی، اقداماتی در راستای افزایش خودکارآمدی ارائه شود.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، سازگاری اجتماعی ، پیشرفت تحصیلی