بررسی و مقایسه شیمی رئولوژیکی اثر سه نوع تاخیرانداز پلیمریزاسیون بر سرعت تشکیل پلی یورتان برپایه پلی بوتادین خاتمه یافته با هیدروکسیل
سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 10
فایل این مقاله در 15 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ARCPE-7-1_002
تاریخ نمایه سازی: 10 دی 1403
چکیده مقاله:
موضوع تحقیق: سیستم بایندر برپایه پلی بوتادین خاتمه یافته با گروه هیدروکسیل (HTPB)، شامل دی اکتیل سباسات به عنوان نرم کننده (DOS) و تولوئن دی ایزوسیانات به عنوان عامل پخت می باشد. واکنش بین گروه هیدروکسیل رزین HTPB با گروه ایزوسیانات عامل پخت تولید شبکه پلی یورتانی می کند تا منجر به تولید یک لاستیک با خواص مطلوب شود. در این کار پژوهشی بررسی خواص رئولوژیکی و مکانیسمی سیستم بایندر در حضور سه ماده شیمیایی به عنوان تاخیرانداز پلیمریزاسیون تشکیل پلی یورتان شامل اگزالیک اسید، مالئیک اسید و تتراسایکلین انجام و خواص فیزیکی آنها بررسی و مقایسه شد.
روش تحقیق: اگزالیک اسید، مالئیک اسید و تتراسایکلین با مکانیسم های ویژه ای خواص سیستم بایندر را تغییر می دهند. اگزالیک اسید و مالئیک اسید در واکنش با گروه ایزوسیانات عامل پخت تولید آمید کرده و گرانروی سیستم بایندر را کاهش می دهند. تتراسایکلین نیز با توجه به ساختار شیمیایی خود، با عامل پخت وارد واکنش شده و از پیشرفت واکنش اصلی که بین رزین HTPB و عامل پخت TDI است، جلوگیری کرده و در نتیجه باعث کاهش گرانروی می شود. همچنین برای بررسی مکانیسم عملکردی این ترکیبات از طیف سنجی تبدیل فوریه فروسرخ (FT-IR) استفاده شد. در این طیف سنجی شدت طیف های مربوط به هر نمونه با یکدیگر مقایسه و نوع عملکرد و مکانیسم هر کدام از تاخیراندازهای اگزالیک، مالئیک اسید و تتراسایکلین مشخص شد. خواص سختی و تورم نیز برای نمونه ها اندازه گیری و مقایسه شد.
نتایج اصلی: نوع ساختار محصول واکنش بین رزین HTPB و تاخیراندازهای اگزالیک اسید، مالئیک اسید و تتراسایکلین با عامل پخت توسط FT-IR مشخص و تایید شد. بررسی طیف های FT-IR درجا نشان داد شدت پیک ایزوسیانات بعد از گذشت ۶۰/۹۰ دقیقه کاهش پیدا می کند. بررسی رفتار شیمی رئولوژیکی نشان داد که به طورکلی در غلظت ۰۵/۰% بهترین عملکرد از تاخیراندازها مشاهده می شود و در بین این سه؛ به ترتیب تتراسایکلین با حدود ۵۴%، اگزالیک اسید با حدود ۴۸% و مالئیک اسید با حدود ۴۷% بیشترین میزان کاهش در افزایش ویسکوزیته را داشته است. افزودن ۰۵/۰% از تتراسایکلین به سیستم بایندر احتمالا به علت درگیری بیشتر با عامل پخت منجر به کاهش حدود ۲۰% دانسیته اتصالات عرضی شده که نشان دهنده عملکرد بهتر این ماده به عنوان تاخیرانداز واکنش می باشد.
کلیدواژه ها:
Polymerization retarder ، binder system ، viscosity ، retarder ، FT-IR ، physical properties ، تاخیرانداز پلیمریزاسیون ، گرانروی ، تاخیرانداز ، تبدیل فوریه مادون قرمز ، خواص فیزیکی
نویسندگان
علی عیسی پور
Imam Hossein Comprehensive University
عباس کبریت چی
Imam Hossein Comprehensive University
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :