بررسی درونگرایی به عنوان عنصری پایدار در معماری خانه های ایرانی

سابقه معماری ایران به هزاران سال قبل ازمیلاد می رسد ازآن زمان تاکنون هنرومعماری ایران بطورپیوسته دررابطه باعوامل مختلف ازجمله محیطی فرهنگی و اعتقادی به خصوص عوامل مختلف ازجمله محیطی فرهنگی و اعتقادی به خصوص عوامل مذهبی و باورهای مردم بصورت تکاملی توسعه یافته است درونگرایی یکی ازویژگیهای بارزمعماری ایرانی است که ریشه ای عمیق درمبانی و اصول فرهنگی واجتماعی این سرزمین دارد و به عنوان یک اصل درمعماری ایرانی پذیرفته شده است برخی ازتحلیل گران معماری سنتی ایران براین باورند که شکل گیری این نوع معماری صرفا به علت اوضاع جغرافیایی و اقلیمی خاص منطقه است اما اگربخواهیم بطور دقیق و موشکافانه به این موضوع بنگریم درمی یابیم که توجه به مسائل درونی و باطنی درونگرایی براساس فرهنگ نوع زندگی و اداب و رسوم و جهان بینی خاصی شکل گرفته است که همراه با مسائل محیطی و جغرافیایی به شکل تکاملی خود دست یافته است به هرحال ارزش نهادن به زندگی شخصی و حرمت نهادن به آن خانه های ایرانی را درگذشته به گونه ای درونگرا ساخت هاست و حیات مرکزی را به عنصری شاخص درمعماری خانه های ایرانی تبدیل کرده است ازاین رو توسط این عناصردرونگرایی معنا و مفهومی پایداردرمعماری ایرانی دارد دراین مقاله سعی شده علاوه بربررسی روند شکل گیری درونگرایی و عناصروابسته به آن درمعماری خانه های ایرانی به ذکر این معانی و عناصر دربرخی ازنمونه های مسکونی و سنتی ایرانی پرداخته شود وهدف اصلی این پژوهش که با استفاده ازروش تکوین استقرایی و بصورت کیفی بیان میشود بیان اصول طراحی بهینه درمعماری پایدارایرانی میباشد

کلیدواژه ها:

درونگرایی/پایداری/معماری ایرانی/طراحی بهینه