آیین های زایش در فرهنگ و ادبیات عامه استان بوشهر

باروری و هنجارهای قومی، دو مفهوم مرتبط به همدیگر هستند که در شیوه های قومی و مناسک جمعی معنا می یابند. هر ساختار قومی، مناسک و آیین زایش متناسب با خود را دارد که امری جمعی فرهنگی و دارای کارکرد اجتماعی است. تلفیق باورهای باروری به منزله پدیده­ای زیستی فرهنگی در گروه­های چند قومیتی قابل بررسی است. بر این اساس، در پژوهش حاضر کوشش شده با تمرکز بر مفهوم «آستانگی» نزد ویکتور ترنر و نظریه «تشرف» ون­جنپ به بررسی آیین ها و مناسک مرتبط با زایش در استان بوشهر پرداخته شود. همچنین سعی شد این مسئله در مباحث فرهنگ­ عامه، از منظر فرهنگی و اجتماعی مورد مقایسه و تحلیل قرار گیرد. روش پاسخ به این پرسش، مبتنی بر روش تاریخی (اسناد دست اول مردم­شناسی) و مصاحبه گروه کانونی بوده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که مطابق نظریه تشرف ون جنپ، ابعاد سه­گانه زایش در فرهنگ بوشهری شامل مناسک الحاق (آش هف­دنگرو، پا گرفتن، نون پوشی، توه­ترسک، نذر گلال، ختنه­سوران)، مناسک انتقال (مختک درآوردن، ناف بریدن، چله شورون، اوسی و پریزگار) و مناسک جدایی (چله بر، گل مسه، کیزه انداختن، دریا مابر) هستند.

کلیدواژه ها:

Rites of passage ، popular beliefs ، birth ، Van Gennep ، Victor Turner ، Bushehr ، آیین های گذار ، باورهای عامیانه ، زایمان ، ون جنپ ، ویکتور ترنر ، بوشهر