بررسی تطبیقی وجوه نوستالژی گرایی در منظومه های محلی معاصر

یکی از بارزترین مظاهر فرهنگ عامه اقوام ایرانی، اشعار محلی است که به زبان و گویش محلی سروده می­شوند. منظومه بلند نوستالژیک، گونه نوپدیدی از شعر محلی است که نشانه های آن از نیمه دوم قرن اخیر، در اقوام مختلف ایرانی مشاهده می­شود. این منظومه­ها که عمدتا روزگار ماقبل تجدد عصر پهلوی را بازتاب می­دهند، نمایشگر غم غربت و نوستالژی گرایی شاعران محلی و به تبع آن اقوام ایرانی­اند. در مقاله حاضر، وجوه نوستالژی گرایی در ۴۰ منظومه برجسته محلی بررسی شده است. واکاوی این منظومه­ها نشان می­دهد که بازگشت به ­کودکی و بازگشت به طبیعت، برجسته­ترین وجوه نوستالژی­گرایی در این اشعار است و شاعران محلی می­کوشند از طریق اشاره به جغرافیای بومی، آداب و رسوم، بازی­ها، ابزارها، اشخاص و اماکن نوستالژیک، خاطره جمعی مردم خویش را بیدار کنند و بر حفظ مولفه­های هویت بومی تاکید ورزند. برخی دیگر از وجوه نوستالژی­گرایی نظیر اسطوره گرایی و شکایت از روزگار، با فراوانی کم­تر در این منظومه­ها بازتاب یافته­اند. بازنمایی عناصر فرهنگ عامه اقوام ایرانی در این پژوهش نشان می­دهد که این مولفه­ها، با وجود تنوع و تفاوت، دارای جنبه های مشترک بسیاری هستند.

کلیدواژه ها:

Popular culture ، Iranian people ، nostalgia ، local poems ، فرهنگ عامه ، اقوام ایرانی ، نوستالژی ، منظومه های محلی