مفاهیم نمادین گل بنفشه در دوبیتی های مازندرانی

عناصر نباتی موجد نمادهایی هستند که تجسمی متعالی­تر از دال و حتی برجسته­تر از مدلول­های خود را عرضه می دارند و درحقیقت روح انسان را با ماوراء هستی پیوند می دهند. نماد به­نوعی با احساس نیاز در انسان مرتبط است. ادبیات عامه، علمی برای شناخت آداب و رسوم و عقاید مردم است که افسانه­ها، باورداشت­ها، داستان ها، ترانه ها  و... را شامل می شود. ترانه های عامه به­دلیل پاسداری از هویت فرهنگی ملی و انتقال احساسات و عقاید گذشتگان ما، بخش مهمی از ادبیات شفاهی محسوب می­شود. در اشعار مازندرانی نمادهایی دیده می شوند که در اساطیر ریشه دارند و کهن­الگوهایی که نسل به نسل در میان مردم گشته و جایگاه و اعتبار خاصی یافته ­است. در این پژوهش، بیش از هزار بیت از اشعار مازندرانی بررسی شده است. بر اساس یافته های کتابخانه ای و میدانی تحقیق می توان گفت که گل بنفشه در میان گل های دیگر در اشعار مردم مازندران بسامد زیادی دارد، زیرا نمایانگر فصل بهار، سال نو و آغاز کار و تلاش دوباره است که گاه با بن­مایه های اجتماعی، تعلیمی و عاشقانه (غم عشق و درد انتظار) همراه است. تا جایی که عاشق به گفت­وگو با گل بنفشه می پردازد؛ با عطر خوشش یاد یار می افتد و شکل قلبی و رنگ کبود را نمادی از دل دردمند خود می داند و درهم روییدن و پیچ­در­پیچ بودنش را نمادی از زلف معشوق می­بیند.

کلیدواژه ها:

Symbol ، popular literature ، Mazandaran ، violet flower. ، نماد ، ادبیات بومی ، مازندران ، گل بنفشه