باور بلاگردانی در شاهنامه

بلاگردانی یعنی انتقال غیرمستقیم شر و دور ریختن آن برای مدت معین یا زمان نامحدد. بشر فلسفه­های گوناگونی برای مبارزه با شر داشت و برای مبارزه با آن از ابزارهای رایجی همچون انسان، اشیاء، حیوان و ... استفاده می کرد. در این مقاله سعی شده­ است با مراجعه به شاهنامه فردوسی، روش های بلا گردانی بررسی شود. برای روشن شدن این امر، پس از ذکر مقدمه ای درباره بلاگردانی، دلیل روی­آوری بشر به بلاگردان­ها ­و انواع بلاگردانی در شاهنامه بررسی شده ­است. بلاگردانی به دو شکل بی­واسطه و باواسطه، یکی در داستان ضحاک و دیگری در داستان رستم و اسفندیار دیده­ می­شود. این پژوهش به شکل بنیادی و بر پایه مطالعات کتابخانه­ای و به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است.

کلیدواژه ها:

Scapegoat and Scapegoating ، Shah-name ، Ferdowsi ، بلاگردانی ، خون ، شاهنامه ، باور عامیانه