قصه شاه اسماعیل و عرب زنگی از دیدگاه تاریخ گرایی نو

برساخته شدن قصه ­های عامه از جهتی برآمده از تاریخی است که عامه مردم سعی دارند تا تلخی­ ها و گزندهایش را پس زنند و در دل قصه­ ها آن را به صورتی دلخواه مبدل کنند و خود را تسکین دهند. درپی چنین کشش و کوششی است که روایتی پدید می­ آید که دارای عناصری از گفتمان­های تاریخی و فراتاریخی/ آرمانی است. چنین مطالعه ­ای در عرصه متنیت پژوهی قصه­ ها را می ­توان با نظریات مطرح نقد ادبی و در اینجا با کاربست نظریه تاریخ ­گرایی ­نو تقویت کرد. تاریخ­ گرایان ­نو با مجموعه­ ای از کاربست­ ها گفتمان­ های مختلف ازجمله قدرت در عرصه سیاسی، گفتمان­های خاموش و مغلوب یا گفتمان­ های فرهنگی و غیره را بررسی می­ کنند. در اینجا قصه «شاه اسماعیل و عرب زنگی» براساس رویکرد تاریخ­گرایی نو و با روش تبیین تاریخی مطالعه شده است. این متن افزون بر سویه­ های مختلف گفتمان­ قدرت سیاسی تاریخ ایران که در عصر صفویه در پیوند با گفتمان ایدئولوژیک مذهبی قرار دارد و با نماد ذوالفقار رخ نموده است، از گفتمان اقلیت کرد در آن روزگار و دیگر گفتمان­ های اجتماعی و فرهنگی  در زیست عامه در آن مقطع و ورای آن زمان  نیز سخن می­گوید.

کلیدواژه ها:

Tale ، Shah Ismail ، Neo-historicism ، Discourse ، Power. ، قصه ، شاه اسماعیل ، تاریخ گرایی نو ، گفتمان ، قدرت.