حکمروایی شایسته و مشارکت مردمی در توسعه بافت های فرسوده با رویکرد پایداری شهری نمونه موردی پروژه مشارکتی چند منظوره میدان ابراهیم شهرستان رفسنجان

ازاغاز دهه 1990 اندیشه توسعه شهری پایداردربین متفکران یک موضوع ریشه ای بود هاست و درتعیین خط مشی های بین المللی و منطقه ای نیزاهمیت بسیاری یافته است پایداری فرایندی است که جماعت های محلی به کمک آن م یتوانند بفهمند چنانچه درمحدوده بودجه طبیعی و محدوده های خلاقیت های خویش زندگی کنند چه امکاناتی خواهند داشت چنانچه ما درماورا امکانات خود زندگی کنیم همیشه این احتمال وجود دارد که فعالیت ها توسط مقرراتی که ازبالا به پایین وضع میشود محدود گردند تجربیات مداخله دربافت های فرسوده نشان داده طرح هایی که با برنامه ریزی ازبالا به پایین تهیه گردیده اند درعمل موفق نبوده است حال باتوجه به اینکه مهمترین مولفه توسعه پایداربافت فرسوده توجه به نیازهای مشترک ساکنین بافت و شهر است لذا بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده بدون مشارکت افراد و گروه های ذینفع و ذینفوذ محقق نخواهد شد به این ترتیب برای تحقق توسعه پایدراشهری برنامه ریزی مشارکتی به خصوص درزمینه احیا و نوسازی بافت های فرسوده و مشارکت مردم درامرتوسعه پایدارامری ضروری واجتناب ناپذیر است هرچند مشارکت برمبنای همکاری درایران سابقه دیرینه دارد ولی هنوز درجامعه ما نهادینه نشده است و توجه به حکمروایی شایسته و مدیریت سطوح پایین تر ازسابقه طولانی برخوردار نیست