بررسی مشکلات و محدودیت هار مرتعداری در حوزه آبخیز در میان (خراسان جنوبی) با تکیه بر دانش بهره برداران و کارشناسان

امروزه. تخریب اراضی و چرای بی رویه از تهدیدهای بنیادی اکوسیستم های مرتعی هستند. ضرورت بهره برداری پایدار و مدیریتعلمی منابع طبیعیء به ویژه مراتع» در فرآیند توسعه پایدار از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار است. از طرفی بهره برداران بومییک منبع غنی دانش بومی برای مدیربت پایدار مراتع هستند که در طراحی برنامه های پایدار باید مشارکت داشته باشند. مطالعهحاضر در حوزه آبخیز درمیان در استان خراسان جنوبی، با هدف شناخت مشکلات و محدودیت های مراتع منطقه برای چرایدام با تکیه بر دانش بهره برداران و کارشناسان انجام گرفت. روش تحقیق در این بخش پیمایشی و میدانی و ابزار تحقیقپرسشنامه بود. برای گردآوری داده ها دو جامعه آماری ۱- مرتعداران دارای پروانه چرایی و ۲- کارشناسان آشنا به منطقه درنظر گرفته شدند. دو سوال اصلی که مد نظر قرار گرفتند شامل: محدودیت ها و مشکلات دامداری در منطقه و راهکارهای کاهشهزینه و افزایش درآمد از طریق دامداری بودند. طبق نتایج، مجموعه ای از عوامل اکولوژی، اقتصادی و اجتماعی باعث کم رونقشدن دامداری در منطقه شده است. به نظر می رسد بهبود مراتع، استفاده از سایر فعالیت های در آمدزا در کنار دامداری، استفادهاز نژادهای بهتر و همچنین نظارت بر افراد دارای پروانه چرایی در رفع مشکلات مرتعداری منطقه موثر باشد.

کلیدواژه ها:

بهره برداری پایدار ، مراتع در میان ، بهره برداران بومی ، چرای دام