مروری بر دار بست های بیوسرامیکی و فناوری پرینت سه بعدی در مهندسی بافت استخوان: بررسی تاثیرات آن بر رگزایی و بازسازی بافت

استفاده از بیوسرامیک ها در ترمیم و بازسازی بافت های استخوانی از دهه ۱۹۲۰ با موفقیت های اولیه در درمان نقص های استخوانیآغاز شد. در دهه های بعد، از مواد بی اثر برای جلوگیری از تعامل با بافت های بدن استفاده شد، در دهه ۱۹۸۰ توجه به مواد زیست فعالمانند هیدروکسی آپانیت و بیوگلس که قابلیت تحریک آنژیوژنز و استنوژنز را داشتند، جلب شد. در سال های اخیر، پرینت سه بعدی وبیوپرینتینگ به دلیل توانایی در کنترل دقیق ساختار داربست ها، به عنوان یک رویکرد نوین برای ساخت داربست های استخوانی موردتوجه قرار گرفته اند.در این مطالعه، تکنیک های مختلف پرینت سه بعدی مانند FDM و SLS با پنتبنگ ها مقایسه شدند . نتایج نشان داد که پرینتسه بعدی به دلیل کنترل دقیق بر تخلخل و ویژگی های مکانیکی بهتر، نسبت به به روش های سنتی برتری دارد. با این حال، بیوپرینتینگاکستروژن به دلیل توانایی چاپ مستقیم سلول های زنده و ایجاد ساختارهای زیستی پیچیده، قابلیت های منحصر به فردی دارد.از طرف دیگر، ترکیب بیوسرامیک ها مانند بتا-تری کلسیم فسفات با پرینت سه بعدی، امکان بازسازی تدریجی استخوان و جایگزینیداربست با بافت طبیعی را فراهم می کند. با این وجود. بهبود خواص مکانیکی این داربست ها همچنان نیازمند تحقیقات بیشتر است.استفاده از روش های پرینت سه بعدی و بیوپرینتینگ، به دلیل شخصی سازی دقیق و بهبود زیست سازگاری, آینده ای روشن در حوزهبازسازی بافت استخوانی دارد و می تواند جایگزین روش های سنتی شود.

کلیدواژه ها:

مهندسی بافت ، بیوسرامیک ها ، پرینت سه بعدی ، بیوپرینتینگ ، آنژیوژنز ، بازسازی استخوان