تبین مولفه های موثر در طراحی فضاهای مسکونی میان مرتبه با رویکرد رابطه محیط و رفتار

رشد سریع شهرنشینی و افزایش تراکم جمعیتی، توسعه فضاهای مسکونی میان مرتبه را به یک ضرورت تبدیل کرده است. با وجودمزایای اقتصادی و فضایی این نوع سکونتگاه ها، نادیده گرفتن مولفه های محیطی تاثیرگذار بر سلامت روان ساکنین، بحران هایروانشناختی متعددی نظیر استرس، انزوا و کاهش تعاملات اجتماعی را به همراه داشته است. رابطه میان محیط و رفتار، به ویژه درمحیط های مسکونی، نقش کلیدی در شکل گیری احساس رضایت، امنیت و آرامش افراد ایفا می کند. از این رو، مساله اصلی اینپژوهش بررسی چگونگی تاثیر طراحی فضاهای مسکونی میان مرتبه بر سلامت روان ساکنین و شناسایی مولفه های موثر محیطیدر این زمینه است. ضرورت این پژوهش افزایش اختلالات روانشناختی مرتبط با طراحی ناکارآمد محیط های مسکونی و تاثیرمنفی آنها بر کیفیت زندگی میباشد. هدف اصلی، دستیابی به راهکارهایی طراحی محور برای ارتقای سلامت روان ساکنین اینفضاها است. این پژوهش از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی بهره گرفته و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای به بررسی مفاهیم نظریروانشناسی محیطی، رفتار انسان و طراحی مسکونی می پردازد . نتایج نشان میدهد که مولفه هایی همچون دسترسی به نور طبیعی،وجود تهویه مناسب، فضاهای سبز، کاهش سر و صدا، تعاملات اجتماعی و ایجاد حس امنیت، تاثیر مستقیمی بر سلامت رواندارند. طراحی محیط هایی که این مولفه ها را به طور هماهنگ در نظر گیرند، می تواند حس تعلق، آرامش و کیفیت زندگی را درمیان ساکنین بهبود بخشد. این پژوهش پیشنهاد می کند که معماران و برنامه ریزان شهری، با بهره گیری از اصول روانشناسیمحیطی، فضاهای مسکونی میان مرتبه را به گونه ای طراحی کنند که نیازهای روانشناختی و اجتماعی ساکنین به بهترین نحوپاسخ داده شود.

کلیدواژه ها:

طراحی محیطی ، سلامت روان ، فضاهای مسکونی میان مرتبه ، روان شناسی محیطی