حالتهای آگاهی و ادراک در تجربه نزدیک به مرگ از منظر ابن سینا

مقدمه: برخی از اندیشمندان تمایزی بین نفس و بدن قائل نیستند. طبق این مبنا انسان پس از مرگ دارای آگاهی و ادراک نخواهد بود؛ چون حقیقت فرد همین بدن مادی است که با مرگ از بین میرود. درمقابل فلاسفه های مانند ابن سینا برمبنای تمایز بین نفس و بدن حقیقت انسان را همان نفس می دانند؛ لذا انسان بعد از مرگ هم دارای ادراک و آگاهی خواهد بود. روش تحقیق: پژوهش پیش رو مبتنی بر روش توصیفی تحلیلی مدعی است که انسان در زمان تجربه نزدیک به مرگ دارای یک سری ادراک و آگاهی هایی خواهد بود. یافته ها: مرگ، امری وجودی و پایان حرکت تکاملی و استقلالی نفس از بدن بوده و خودآگاهی داشتن بخش سازنده و جدایی ناپذیر نفس و روح است. چراکه نفس مفارق از بدن است و در این مفارقت نفس فاسد نمی شود بلکه اگر فسادی هست فساد ترکیب اجزای بدن است، برخلاف جوهر نفس (ذات انسان) که باقی و پایدار خواهد بود. البته افعال و احوال نفس، در نسبت با بدن اقسامی دارد: بعضی از احوال اولا و بالذات مربوط به بدن است از آن حیث که بدن دارای نفس می باشد، مانند خواب و بیداری، صحت و مرض؛ برخی از احوال اولا و بالذات مربوط به نفس است از آن حیث که در بدن است و به بدن تعلق دارد مانند تخیل، شهوت، غضب، غم، هم، حزن؛ بعضی از احوال هم به طور مساوی مربوط به هر دو است.نتیجه: بدن و نفس انسان از دو ساحت مجزا هستند. اولی دارای مختصات مربوط به موجود مادی و دومی دارای مختصات مربوط به موجود مجرد می باشد.

کلیدواژه ها:

تجربه نزدیک به مرگ ، آگاهی و ادراک ، تمایز نفس و بدن ، ابن سینا