«تجربه های نزدیک (به) مرگ» و فضازمان نسبیتی

مقدمه: مقوله های «فضا» (مکان) و «زمان» از منظرهایی چون دینی، فلسفی، علمی، روان شناختی، جامعه شناختی، ادبی و ... قابل ملاحظه هستند. از منظر فلسفی، دیدگاه های مطرح در این خصوص را می توان در سه دسته ی اصلی «پندارگرایی»، «واقع گرایی» (یا جوهرگرایی) و «نسبت گرایی» جای داد. در این میان، «نظریه ی نسبیت خاص»در فیزیک، که دیدگاهی ممزوج از واقع گرایی (یا جوهرگرایی) و نسبت گرایی است قابل قبول تر می نماید.روش تحقیق: کتابخانه ای و به روش بحث و تحلیل نظری با توجه به تجربیات گزارش شده می باشد.یافته ها: دیدگاه های فلسفی مشهور در خصوص فضازمان .جهان از منظر فضازمان نسبیتی (خاص) و نتایج آن. اهم روی کردهای مطرح در فلسفه ی ذهن. فضازمان نسبیتی و معقولیت تجربه های نزدیک (به) مرگ. این پژوهش تلاش کرده است تا بر اساس نگاه نسبیتی به فضازمان، از معقولیت واقع نمایی تجربه های نزدیک (به) مرگ (به ویژه در موارد ناظر به زمان و مکان های دور از دسترس تجارب معرفتی متعارف) دفاع نماید؛ با این استدلال که علی الاصول، (نفس) تجربه گر می تواند حاق واقع پدیدارهای فضازمانی نامانوس با تجارب معرفتی متعارف را (که حقیقت برخی از آن ها بر اساس نظریه ی نسبیت خاص قابل تبیین و تایید است) در ساحتی فراتر از حیطه ی معرفتی متعارف مشاهده و تجربه نماید. نیز در روی کرد دیگری از این پژوهش، می توان با استدلال بر واقع نمایی (و عینیت) تجربه های نزدیک به مرگ از طرق دیگری چون شواهد متقن بین الاذهانی یا دلایل واثق دیگر، فرض «عدم پذیرش یگانه انگاری ماده گرا در فلسفه ی ذهن» را با نتیجه ی اخذ شده (واقع نمایی تجربه های نزدیک به مرگ) جای گزین نموده و بر اساس آن از دیدگاه دوگانه انگاری در فلسفه ی ذهن دفاع نمود.نتیجه: تجربیات نزدیک به مرگ با توجه به فیزیک نسبیتی قابل توضیح می باشد.