بررسی مبانی اصل رضایی بودن قراردادها در حقوق ایران با نگاه به مبانی فقهی

روابط حقوقی در هر جامعه ای بر اساس اعمال یا وقایعی نظم پیدا می کند. مهمترین جنبه تفاوت وافتراق اعمل حقوقی با وقایع حقوقی در ارادی یا غیر ارادی بودن هرکدام از آنهاست. اعمال حقوقی هم تحقق آنها وهم آثارشان با اختیار واراده انتخاب می شوند، در حالی که در وقایع حقوقی یا اراده هیچ گونه نقشی در آنها ندارد. اعمال حقوقی خواه عقد باشد و خواه ایقاع نشات گرفت از اراده است و از قصد و رضایت ناشی می شود و در غیر اینصورت عمل حقوقی باطل است یا غیر نافذ هستند و معلق به رضایتمی باشد. بر این اساس این پژوهش از نوع تحلیلی- توصیفی می باشد که قصد دارد این سوال اساسی پاسخ دهد که مبنای اصل رضایی بودن قرار دادها چیست.. در همین راستا یافته های پژوهش نشان خواهد داد که اصل حاکمیت اراده سنگ اول اصل رضایی بودن است و بر اساس مبنای فقهی و حقوقی قابل توجیه می باشد

کلیدواژه ها:

عقد ، اعمال حقوقی ، اصل حاکمیت اراده ، اصل رضایی بودن