ارزیابی مقایسه ای تجزیه زیستی نفت خام با استفاده از میکروارگانیزم اسینتوباکتر کالکواستیکوس در شرایط حضور و عدم حضور نانوذرات مغناطیسی زیست عملگراشده
محل انتشار: فصلنامه زیست فناوری، دوره: 9، شماره: 2
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 116
فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_BIOT-9-2_020
تاریخ نمایه سازی: 5 دی 1403
چکیده مقاله:
اهداف: تاثیر آلاینده های نفتی بر آلودگی آب و خاک و تغییر اکولوژی محیط به انجام مطالعات متعددی در رابطه با شناسایی و حذف این مواد منجر شده است. روش های زیستی به علت عملکرد مطلوب در کنترل این نوع آلودگی بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. هدف پژوهش حاضر ارزیابی مقایسه ای تجزیه زیستی نفت خام با استفاده از میکروارگانیزم اسینتوباکتر کالکواستیکوس RAG-۱ در شرایط حضور و عدم حضور نانوذرات مغناطیسی زیست عملگراشده بود.
مواد و روش ها: در این تحقیق آزمایشگاهی، میزان تخریب پذیری نرمال دکان و هگزادکان به عنوان شاخص هایی از نرمال پارافینهای موجود در آلاینده های نفت خام، توسط میکروارگانیزم اسینتوباکتر کالکواستیکوس در شرایط بهینه تولید امولسان توسط این میکروارگانیزم مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین تاثیر حضور نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن پوشش دارشده با دو لایه دکانوئیک اسید، بر تخریب پذیری به طور جداگانه بررسی شد. آزمون T مستقل به منظور بررسی معنی داربودن پارامترهای مدل و آنالیز واریانس دوطرفه به منظور بررسی برازندگی مدل صورت گرفت. همچنین طراحی آزمایشات با روش فاکتوریل جزیی صورت گرفت و به منظور تجزیه وتحلیل آماری نتایج از نرم افزار Minitab V.۱۶ استفاده شد.
یافته ها: میزان تجزیه زیستی پس از ۶۰ روز، برابر با ۸۵% و ۸۶% به ترتیب برای ترکیبات نرمال دکان و هگزادکان به دست آمد. همچنین حضور نانوذرات منجر به بهبود فرآیند تجزیه زیستی و افزایش مقادیر فوق به ترتیب به ۹۱% و ۸۹% شد.
نتیجه گیری: میکروارگانیزم اسینتوباکتر کالکواستیکوس در حذف ترکیبات پارافینی با طول زنجیر متوسط از نفت خام موفق است. تاثیر حضور نانوذره در زیست تخریب پذیری نرمال دکان بیشتر از این اثر در تخریب هگزادکان است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
حمید راشدی
Chemical Engineering School, Chemical Engineering College, University of Tehran, Tehran, Iran
فرشاد فرمانی
Chemical Engineering School, Chemical Engineering College, University of Tehran, Tehran, Iran
فاطمه یزدیان
Life Sciences Engineering Department, New Sciences & Technologies Faculty, University of Tehran, Tehran, Iran
مهدی متوسلین
Chemical Engineering School, Chemical Engineering College, University of Tehran, Tehran, Iran
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :