تاثیر فرآیند اصلاح سطح پلاسما بر کشت سلول در داربست نانولیفی پلی لاکتیک گلایکولیک اسید

اهداف: مهندسی بافت و جایگزینی بافت های آسیب دیده در علم پزشکی بسیار حایز اهمیت و نسبت به پیوند عضو از شخصی به شخص دیگر کارآمد تر است، بنابراین تولید داربست از پلیمرهای طبیعی و مصنوعی با خصوصیات مطلوب به منظور بازسازی بافت های آسیب دیده گسترش روزافزونی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر فرآیند پلاسما بر زاویه تماس یا آب دوستی داربست نانولیفی پلی لاکتیک گلایکولیک اسید و کیفیت کشت سلول در آن بود. مواد و روش ها: در پژوهش تجربی حاضر ابتدا نانوالیاف پلی لاکتیک گلایکولیک اسید، با استفاده از حلال های کلروفرم خالص و مخلوط کلروفرم ۸۰%- دی متیل فرم آمید ۲۰% الکتروریسی شدند. سطح داربست های الکتروریسی شده با فناوری پلاسما اصلاح، سپس سلول کلیه میمون سبز آفریقایی (VERO) روی آنها کشت داده شد. مقایسه داربست های ساده تولید شده، از نظر میزان آب دوستی و تکثیر سلول، با داربست های اصلاح شده توسط فرآیند پلاسما صورت گرفت. به منظور مقایسه آب دوستی نمونه ها، زاویه تماس آب آنها اندازه گیری شد. یافته ها: نمونه های اصلاح شده به روش پلاسما کاهش مطلوبی در زوایه تماس آب داشتند و آب دوستی بهتری از خود نشان دادند. طیف گروه های C=O و C-O در نمونه های اصلاح شده با پلاسما نسبت به نمونه های خام افزایش یافت. اصلاح سطح داربست با پلاسما موجب بهبود چسبندگی، رشد و تکثیر سلول ها نسبت به داربست های ساده شد. نتیجه گیری: زاویه تماس نمونه های اصلاح شده با پلاسما کاهش چشمگیری دارد. فرآیند پلاسما می تواند موجب افزایش آب دوستی داربست های نانولیفی پلی لاکتیک گلایکولیک اسید شود و چسبندگی و رشد سلول روی داربست های اصلاح شده با پلاسما بهتر از رشد و تکثیر سلول بر داربست های ساده است.

کلیدواژه ها:

Hydrophilicity ، Nanofibers ، Biopolymers ، Poly-lactic glycolic acid ، Plasma ، Cell culture ، آب دوستی ، نانوفیبر ، پلی مرهای زیستی ، پلی لاکتیک گلایکولیک اسید ، پلاسما ، کشت سلول