مسمویت و ایمنی زایی؛ دو چالش اساسی در مسیر توسعه ایمونوتوکسین ها

ایمنوتوکسین ها روش جذابی برای درمان سرطان هستند؛ در این روش سموم پروتئینی با سمیت سلولی بالا به طور اختصاصی سلول های سرطانی را هدف قرار می دهند. ایمنوتوکسین از یک جزء هدف گیرنده (یک آنتی بادی، سایتوکاین یا پروتئین دیگری که به سلول متصل می شود) تشکیل شده که به طور شیمیایی به یک محموله سیتوتوکسیک (یک باکتری، سم گیاهی یا پروتئین انسانی سیتوتوکسیک) کونژوگه شده یا به صورت نوترکیب هم جوشی کرده است. ایمنوتوکسین با کمک گیرنده های اختصاصی، سلول هدف را می شناسد و به روش اندوسیتوز وارد سلول می شود و بعد از این که به سیتوسل راه پیدا می کند با کمک جزء سمی سلول سرطانی مورد نظر را از بین می برد. هرچند در طول دهه های اخیر، ایمنوتوکسین های مختلفی با ساختارهای متنوع بررسی و امتحان شده اند اما فقط ۳ ایمنوتوکسین- دنیلوکین دیفتیتوکس، تاگرازوفوسپ و موکستوموماب پاسودوتوکس- از نظر بالینی برای درمان سرطان های خون تایید شده اند. هیچ ایمنوتوکسینی برای استفاده های بالینی علیه تومورهای جامد تایید نشده است. در این مقاله مروری به بحث در مورد تحقیقات مهم و دو چالش­ در سر راه تولید و توسعه ایمنوتوکسین ها که موفقیت بالینی آنها را دچار محدودیت کرده است، می پردازیم و روش های غلبه بر این موانع را بررسی خواهیم کرد. این چالش­ها شامل سمیت برای سلول های هدف و غیرهدف و ایمنی زایی هستند.

کلیدواژه ها:

immunotoxins ، immunocongucate ، toxins ، cytotoxic proteins ، non-target toxicity ، immunization ، ایمنوکونژوگه ، سموم ، پروتئین سیتوتوکسیک ، مسمومیت برای سلول های غیرهدف ، ایمنی زایی ، ایمونوتوکسین