انسان ، محور اصلی در پایداری اجتماعی و حس مکان ؛ تحلیل روش شناسانه نمونه موردی : مسجد امام تهران

مقاله حاضردرباره بررسی تاثیر نقش انسان و رفتاراو درحفظ پایداری اجتماعی مکان است باتوجه به اهمیت پایداری اجتماعی که درنهایت منجر به ایجادحسن مکان و تعلق خاطر میگردد و نظر به اینکه درپژوهشهای انجام شده به ندرت به تاثیر انسان درپایداری و حس مکان پرداخته شده و بیشتر به جنبه کالبدی فضا توجه گردیده است لذا دراین نوشتار تلاش شده است پیوند میان رفتارشناسی و معماری مورد توجه قرارگیرد این پژوهش که باتکیه برروشهای میدانی صورت گرفته به بررسی رفتارشهروندان درمسجدامام تهران بصورت رهگذر یا جهت حضور درمسجد تا چه میزان حضور خود دراین فضا واقف هستند و حضوردراین فضا تداعی گرد چه معنایی درذهن ایشان است همچنین پس ازارایه تعاریفی مرتبط با موضوع و بیان مفاهیم ضمنی مترادف با این فضا درنهایت راهکارهایی جهت حفظ این مسجد تاریخی به عنوان مکانی پایداری و مانا پیشنهاد گردیده است