توسعه ابزارهای هوش مصنوعی برای معلمان و مدیران آموزشی به منظور بهبود فرآیند تدریس و یادگیری

هوش مصنوعی یا به عبارتی Artificial intelligence که امروزه با اصطلاح هوش مصنوعی AI نیز شناخته می شود، روشی نوین برای ساخت ابزارهایی هوشمند با الگوبرداری از هوش انسان می باشد. ابزاری که شبیه انسان فکر کند و به جای او تصمیم بگیرد. در حقیقت این فناوری همان ماشین برنامه نویسی شده به دست انسان است که با هدف سهولت در انجام امور روزمره طراحی شده است. بسیاری از افراد، هوش مصنوعی را همچون رباتی در نظر می گیرند که به صورت فیزیکی قابل مشاهده می باشد. در حالی که در بیشتر موارد، این مفهوم در قالب پاسخی به رفتارهای انسان و برگرفته از علایق و گرایشات او ارائه می شود. هوش مصنوعی (هوش مصنوعی AI) شاخه ای گسترده از علوم کامپیوتر است و یکی از علوم میان رشته ای محسوب می شود. استفاده از هوش مصنوعی (AI) در آموزش در حال تحول ابعاد مختلف سیستم آموزشی است، از جمله شیوه های تدریس، استراتژی های ارزیابی و فرآیندهای اداری. همچنین نقش فعالی در پیشرفت آموزش علوم ایفا می کند. این مرور سیستماتیک تلاش می کند تا درکی عمیق از تعامل مبتنی بر شواهد بین هوش مصنوعی و آموزش علوم ارائه دهد. به طور خاص، این مطالعه تحلیلی جامع از تاثیر هوش مصنوعی بر نتایج یادگیری دانش آموزان، زمینه های پذیرش آن، دیدگاه های دانش آموزان و معلمان درباره استفاده از آن، و چالش های استفاده از آن در آموزش علوم ارائه می دهد. مطالعه حاضر از دستورالعمل های PRISMA برای مرور مقالات تجربی منتشر شده از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۳ پیروی کرده است. در مجموع، ۷۴ رکورد شرایط لازم برای این مطالعه سیستماتیک را داشتند. تحقیقات قبلی شواهدی از ادغام هوش مصنوعی در زمینه های مختلف علوم فیزیکی و طبیعی در کشورهای مختلف جهان ارائه می دهد. نتایج نشان داد که ابزارهای مبتنی بر هوش مصنوعی در آموزش علوم برای دستیابی به مزایای آموزشی مختلف، از جمله بهبود محیط یادگیری، ایجاد آزمون ها، ارزیابی کار دانش آموزان و پیش بینی عملکرد تحصیلی آن ها، ادغام شده اند. یافته های این مقاله برای معلمان، مدیران آموزشی و سیاست گذاران پیامدهایی دارد.

کلیدواژه ها:

ابزارهای هوش مصنوعی ، معلمان و مدیران آموزشی ، بهبود فرآیند تدریس و یادگیری ، مطالعه سیستماتیک