اثر مهار کنندگان گلیکولیز؛ یک استراتژی درمانی بالقوه

طبق آخرین آمارها ی جهانی منتشر شده توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO)، سرطان دومین علت مرگ و میر جهانی بوده و حدود یکی از شش مرگ رخ داده ناشی از سرطان است . متابولیسم مجدد و داشتن پتانسیل بالای انرژی، از ویژگی های ثابت شده در سلولهای سرطانی هستند که رشد تومور را امکان پذیر می کنند. گلیکولیز یک مسیر متابولیکی اولیه است که این افزایش تقاضای انرژی را تامین می کند و در نتیجه ، منجر به وابستگی بیشتر سلولهای سرطانی به گلوکز می شود. در واقع ، سلولها ی تومور عمدتا انرژی و مواد لازم برای رشد سریع سلولی را به جا ی فسفریلاسیون اکسیداتیو از گلیکولیز هوازی فراهم می کنند که این پدیده "اثر واربورگ " نامیده می شود. از میان ده واکنش آنزیمی گلیکولیز، سه واکنش مسیر یعنی هگزوکیناز، فسفوفروکتوکیناز و پیرووات کیناز از نوع یک طرفه بوده و مکانهایی برای تنظیم فعالیت مسیر گلیکولیز هستند. این سه آنزیم در سلولهای تومور بیش از حد بیان می شوند. از این رو، استفاده از مهار کنندههای این آنزیم های تنظیم کننده به منظور هدف گیری متابولیسم سلولهای سرطانی به عنوان یک درمان ترکیبی ، می تواند مثمر ثمر باشد. در ادامه این مقاله ، پس از بررسی مسیر گلیکولیز و آنزیم های تنظیم کننده آن، به معرفی چند مهار کننده آنزیمی موثر در مهار گلیکولیز می پردازیم .

کلیدواژه ها:

سلولهای سرطانی ، گل یکولیزهوازی ، اثر واربورگ ، آنزیم های کلیدی ، مهارکنندههای گلیکولیز