اثربخشی درمان تلفیقی خانواده محور بر استرس کودکان مبتلا به اختلال فصاحت با شروع کودکی

اختلال فصاحت با شروع کودکی (لکنت زبان) یکی از اختلالات عصبی تحولی است که با چالش های مختلفی در سطح فردی و اجتماعی برای فرد مبتلا همراه است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان تلفیقی خانواده محور بر استرس کودکان مبتلا به اختلال فصاحت با شروع کودکی است. این پژوهش از نوع آزمایشی حقیقی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کودکان مبتلا به لکنت زبان در شهر ساری در سال ۱۴۰۰ بودند. تعداد ۳۰ نفر از کودکان مبتلا به لکنت زبان به همراه خانواده آن ها به روش نمونه گیری انتخاب و در گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار جمع-آوری داده ها شامل مقیاس استرس ادراک شده-۱۴ (PSS-۱۴؛ کوهن و همکاران، ۱۹۸۳) بود. ابتدا هر دو گروه در مرحله پیش آزمون به ابزارهای پژوهش پاسخ دادند. سپس گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه، یک بار در هفته و هر جلسه ۶۰-۹۰ دقیقه تحت درمان قرار گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس و کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۱ انجام شد. یافته های این پژوهش نشان داد که درمان تلفیقی خانواده محور منجر به کاهش استرس در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است (۰/۰۵ ˂ p). با توجه به یافته های به دست آمده می توان نتیجه گرفت که بکارگیری رویکرد تلفیقی خانواده محور می تواند در بهبود استرس افراد با اختلال فصاحت با شروع کودکی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

درمان تلفیقی خانواده محور ، اختلال فصاحت با شروع کودکی ، استرس