خانواده: تربیت و اجتماعی شدن فرزندان

والدین در تربیت اجتماعی فرزندان نقش حیاتی دارند. خانواده، این واحد به ظاهر کوچک اجتماعی ، از ارکان عمده و از نهادهای اصلی هر جامعه به شمار می رود. کودکان به موازات نیازهای زیستی و فیزیولوژیکی به ویژه در سنین نخستین ، نیازمند ارتباطات عاطفی و پذیرش از جانب دیگران هستند که برآورده کردن این نیازها، موجب بسترسازی آرامش و تعادل روانی و دستیابی به برخی از بالندگیهای روانی است . رشد اجتماعی از مهم ترین جنبه های رشد کودکان ونوجوانان است ، کودک ونوجوان درسایه کسب مهارت های اجتماعی قادر به برقراری ارتباط با دیگران وسازگاری با اطرافیان واجتماع خود می شود. تربیت ، فرایند به هم پیوسته ای است که توقف در هر مرحله به مراحل بعد آسیب می رساند و هر اختلال در هر نهادی روی فرایند و عملکرد تربیت در نهادهای دیگر اثر می گذارد . نظام خانواده به دلیل ماهیت اصیل و اثر گذار در ابعاد مختلف شخصیت فرد ، در سیستم های فیزیولوژیکی ، پرورشی ، عاطفی و اجتماعی ، سایر نظام های اجتماعی اثر گذار است . والدین نخستین مربیان در فرایند رشد و شکل گیری شخصیت کودک هستند و پایدارترین تاثیر را در حوزه های عاطف ی و فکری ور فتار ی روی فرزندان خواهند داشت ، زیرا کودک با روش تقلید ، مشاهده رفتار و الگوسازی عملی درس زندگ ی را از خانواده می آموزد و خانواده، از مهم ترین عوامل تاثیرگذار در شکل گیری باورها و تربیت انسان است .

کلیدواژه ها:

خانواده ، اجتماعی شدن ، تربیت ، فرزندان