روش شناسی و خلاقیت در الگو پذیری اس معماری ایزانی

معماری ایرانی به عنوان یک سبک و شیوه مورد قبول درجهان ازقرون کهن دارای اسنادمصور و مکتوب زیادی است که بیانگر استفاده ازنقشه های ساختمان و طراحی پیش ازساخت و ساز است بنابراین ایران همواره دارای یک معماری با استاندارد طراحی سازه ای و اجرای بسیاربالا بوده و بطرزهوشمندانه ای نیازهای روز را درخود تامین کرده است این معماری کهدارای وحدت درعین کثرت درتمامی دوره ها بوده است با ورود اسلام نوعی دیگر ازمعماری که بیشتردراختیارمردم بوده تا حکومت را به ظهور می کشاند معماری ایرانی همانند یک زنجیره سالیان دراز بصورت پیوسته شکل گرفته و وحدت خود را تا دوره صفوی و حتی قاجار نیز ادامه داده است اما درطول یک قرن گذشته معماری ها براساس شرایط اقتصادی سیاسی و اجتماعی دچار یک بحران شد درزمان پهلوی اول و دوم و حتی دوران معاصر بسیاری ازمعماران صاحب نام همواره سعی دراتصال مجدد زنجیره معماری ایران داشته اند انچه دراین مقاله به عنوان یک روش مطرح شده است درحقیقت بیان یک شیوه به همراه سلسله مراتب اجرای آن درطول سالیان متمادی است و درپی نشان دادن چگونگی تلاش معماران برای برقراری ارتباط و اتصال با زنجیره معماری ایران است

کلیدواژه ها:

الگوی هندسی ، معماری الگویی ، معماری نمادپردازانه ، معماری انتزاعی