تاثیر قصه گویی بر خودکارآمدی کودکان مبتلا به تالاسمی: کاربرد تئوری شناختی اجتماعی بندورا

زمینه و هدف: عوارضی که بیماری تالاسمی بر کودکان میگذارد باعث می&zwnjشود آنها زندگی توام با خستگی، ضعف و رنجوری را در ایام کودکی و نوجوانی خود تجربه نمایند و قادر به تجربه محیط زندگی خود مانند افراد سالم نباشند. در شرایطی که پیچیدگی و سختی رفتار افزایش مییابد خودکارامدی تقلیل خواهد یافت. قصه&zwnjگویی یک روش یادگیری مشاهده&zwnjای است که بر ارتقاء خودکارآمدی تاثیرگذار است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر قصه&zwnjگویی بر خودکارآمدی کودکان ۱۲- ۷ سال مبتلا به تالاسمی در مشهد انجام شد. روش کار: در این کارآزمایی بالینی تصادفی دو گروهی ۶۰ کودک ۱۲- ۷ سال مبتلا به تالاسمی در کلینیک فوق تخصصی کودکان سرور در سال ۱۳۹۳ در دو گروه قصه&zwnjگویی و کنترل تخصیص یافتند. در گروه مداخله ۸ جلسه ۶۰ دقیقه&zwnjای قصه&zwnjگویی گروهی اجرا شد و در گروه کنترل مداخله&zwnjای صورت نگرفت. واحدهای مورد پژوهش ابزار خودکارآمدی موریس را در سه مرحله قبل از قصه&zwnjگویی، بلافاصله و ۱ ماه پس از قصه&zwnjگویی تکمیل نمودند. تحلیل داده&zwnjها توسط آزمون&zwnjهای تی&zwnjمستقل و تحلیل واریانس با اندازه&zwnjهای تکراری با استفاده از SPSS-۱۶ انجام شد. یافته&zwnjها: بر اساس نتایج، میزان خودکارآمدی و ابعاد آن بین دو گروه طی سه مرحله ارزیابی تفاوت معنی&zwnjداری داشت (۰۰۱/۰>p)، یعنی خودکارآمدی در گروه قصه&zwnjگویی نسبت به گروه کنترل افزایش یافت. نتیجه&zwnjگیری: نتایج پژوهش حاضر بر اثربخشی قصه&zwnjگویی به صورت گروهی بر خودکارآمدی عمومی کودکان تالاسمی تاکید دارد. این پژوهش می&zwnjتواند قصه&zwnjگویی را به عنوان شیوه&zwnjای جذاب برای کودکان به بیمارستان&zwnjهای دوست&zwnjدار کودک معرفی نماید.

کلیدواژه ها:

Storytelling ، Self-Efficacy ، Thalassemia ، Social Cognitive Theory ، Children. ، قصه گویی ، خودکارآمدی ، تالاسمی