بررسی ارتباط صلاحیت بالینی با رضایت شغلی پرستاران

زمینه و هدف: رضایت شغلی پرستاران به عنوان بدنه اصلی ارائه دهندگان خدمات به بیماران از اهمیت بالایی برخوردار است که موجب افزایش تعهد فرد نسبت به شغل، خلاقیت، کارایی و بهبود سطح کیفیت خدمات می گردد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین صلاحیت بالینی و رضایت شغلی در پرستاران بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی اردبیل انجام شد. روش کار: این پژوهش مقطعی از نوع توصیفی همبستگی بود که روی ۳۵۳ پرستار مراکز آموزشی درمانی اردبیل انجام شد. نمونه ها با روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه های رضایت شغلی مینه سوتا و صلاحیت بالینی بنر بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۲ و آزمون های آماری تی تست، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: براساس نتایج، بین صلاحیت بالینی و رضایت شغلی پرستاران، همبستگی معنی داری مشاهده نشد (۰/۰۷=p). در بین حیطه های صلاحیت بالینی، بین آموزش و راهنمایی و نیز اعمال تشخیصی با رضایت شغلی، ارتباط آماری معنی داری دیده شد (۰/۸۸, r= ۰/۰۰۱=p). نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد در پیش بینی رضایت شغلی، تنها حیطه اعمال تشخیصی اثر معنی دار داشت (۰/۱۸, r=۰/۰۰۱=p) و سایر حیطه های صلاحیت بالینی، تاثیر معنی داری نداشتند. نتیجه ­گیری: صلاحیت بالینی و رضایت شغلی اکثر پرستاران در سطح متوسط ارزیابی شده است ضروری است مدیران باید توجه و دقت بیشتری در خصوص توانمندسازی و کسب صلاحیت‫ های لازم پرستاران داشته باشند تا بتوان تواما رضایت شغلی پرستاران را که تاثیر مستقیم بر کیفیت ارائه مراقبت های پرستاری دارد، ارتقا بخشید.

کلیدواژه ها:

Clinical Competence ، Job Satisfaction ، Nurses ، رضایت شغلی ، صلاحیت بالینی ، صلاحیت حرفه ای ، پرستاران