بررسی پتانسیل واکنش زایی، و اثر بخشی افزودن میکروسیلیس و سرباره در بازدارندگی واکنش قلیایی سیلیسی سنگدانه ها(مطالعه موردی راه آهن پر سرعت تهران- قم-اصفهان)

با توجه به اینکه سنگدانه ها بخش اعظمی از حجم بتن را تشکیل می دهند تاثیر زیادی بر خواص فیزیکی و دوام بتن خواهند داشت. یکی از مشکلاتی که ممکن است سنگدانه ها ایجاد کنند، واکنش زایی قلیایی- سیلیسی در بتن (یا همان اصطلاح سرطان بتن) است. به دلیل امکان استفاده از این سنگدانه ها در ساخت و سازهای مختلف، ارزیابی دقیق آنها از نظر واکنش زایی، از اهمیت قابل توجهی برخوردار است. از طرف دیگر چنانچه پتانسیل واکنش زایی مشاهده گردد ارائه راهکارهای عملیاتی و میزان تاثیر آنها در جهت کنترل انبساط مخرب در بتن حائظ اهمیت است. در این پژوهش واکنش زایی سنگدانه های تعدادی از کارگاههای تولید شن و ماسه استان قم و مسیر پروژه راه آهن پر سرعت تهران- قم- اصفهان با استفاده از آزمون های منشور ملات تسریع شده مطابق با ASTM C۱۲۶۰ و آزمایش پتروگرافی و شیمیایی انجام گردید. نتایج به دست آمده نشان می دهد بیش از ۵۰ درصد معادن، سنگدانه های با پتانسیل واکنش زایی دارند و نیاز به اقدام پیشگیرانه جهت جلوگیری از انبساط و وقوع واکنش قلیایی – سیلیسی در هنگام استفاده از آنها در بتن ضروری است. در حال حاضر بهترین گزینه در زمینه مقابله وکنترل واکنش قلیایی- سیلیسی، استفاده از مواد مکمل سیمانی به عنوان جایگزین سیمان می باشد. در تحقیق حال حاضر اثر کوتاه مدت این واکنش با استفاده جایگزینی درصدهای بهینه پوزولان های میکروسیلیس، سرباره با سیمان و همجنین تاثیر سیمان کم آلکالی (کمتر از ۰.۶) در نتایج آزمایش ملات منشور تسریع شده مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان می دهد جهت کنترل واکنش قلیایی - سیلیسی مکانیسم سه بخشی سیمان، سرباره، میکروسیلیس در کنترل انبساط ناشی از این واکنش اثر بخشی بسیار بیشتری نسبت به استفاده تک جزئی این پوزولان ها همراه سیمان، دارد.

کلیدواژه ها:

سنگدانه های واکنش زا ، واکنش قلیایی سیلیسی ، پروژه راه آهن پر سرعت تهران – اصفهان ، میکروسیلیس ، سرباره