نقش بازی درمانی در تقویت خودتوانمندی و بهبود اثربخشی یادگیری در فراگیران ابتدایی

بازی یکی از ابزارهای طبیعی یادگیری و رشد در کودکان است. از زمان های گذشته، بازی به عنوان راهی برای آموزش، تربیت، و تقویت مهارت های زندگی شناخته شده است. در دهه های اخیر، بازی درمانی به عنوان روشی کارآمد برای تقویت مهارت های اجتماعی، روان شناختی و تحصیلی کودکان مورد توجه قرار گرفته است. بازی درمانی به کودکان این امکان را می دهد که از طریق فعالیت های بازی، احساسات خود را بیان کنند، با مشکلات خود روبرو شوند و راه حل های جدید پیدا کنند. این روش می تواند بر خودتوانمندی، که یکی از مهم ترین عوامل در بهبود عملکرد تحصیلی و اثربخشی یادگیری است، تاثیر بسزایی داشته باشد. یکی از چالش های مهم در آموزش و پرورش ابتدایی، تقویت خودتوانمندی و ارتقای اثربخشی یادگیری فراگیران است. خودتوانمندی به باور فرد درباره توانایی خود برای انجام وظایف و غلبه بر چالش ها اشاره دارد و نقش مهمی در پیشرفت تحصیلی و سلامت روان فراگیران ایفا می کند. در این میان، بسیاری از کودکان با اضطراب، عدم اعتماد به نفس و مشکلات یادگیری مواجه هستند که می تواند بر عملکرد تحصیلی آنها تاثیر منفی بگذارد. بازی درمانی به عنوان رویکردی اثربخش، محیطی امن و جذاب برای کودکان فراهم می کند تا با کمک آن بتوانند توانایی های خود را تقویت کرده و از یادگیری لذت ببرند. با این حال، پژوهش های کافی درباره تاثیر بازی درمانی بر خودتوانمندی و اثربخشی یادگیری فراگیران دوره ابتدایی در دسترس نیست و این موضوع نیازمند بررسی دقیق تر است. بازی درمانی به کودکان کمک می کند تا مهارت های اجتماعی و عاطفی خود را تقویت کنند و به شکل بهتری با چالش های محیط آموزشی روبرو شوند. با افزایش خودتوانمندی، فراگیران با اعتماد به نفس بیشتری در یادگیری مشارکت می کنند و این به بهبود اثربخشی یادگیری آنها منجر می شود. با استفاده از بازی درمانی می توان از مشکلاتی همچون افت تحصیلی، اضطراب و کمبود انگیزه جلوگیری کرد. با توجه به تفاوت های فرهنگی و اجتماعی، مطالعه تاثیر بازی درمانی بر فراگیران ایرانی، به خصوص در دوره ابتدایی، می تواند اطلاعات مفیدی برای معلمان، مشاوران و والدین فراهم کند.