نسبت آموزه های اسلامی و علمای دینی به پیشرفت و عقب ماندگی

نقش علمای دینی، آموزه های اسلامی و نسبت آن با پیشرفت و عقب مانده گی جوامع دینی، از دیروقت است که پرسش های را برای دلداده گان به دین و آموزه های اسلامی ایجاد نموده است و به عبارتی، وضعیت زندگی در جهان اسلام، عقب ماندگی و فقر و نسبت آن با آموزه های اسلامی، علم و تکنولوژی، پرسش های بسیار جدی و جانداری را به وجود می آورد که دانشمندان دینی و علمای اسلامی هرکدام از زاویه های آن را به خوانش گرفته و جواب های درخوری را نیز برای آن داده اند. وضعیت موجود جهان اسلام و عقب افتادن بخش عمده ی از کشورهای اسلامی از کاروان ترقی و پیشرفت، به خصوص در عرصه های مادی و تکنولوژیک و تقسیم بندی های دنیای موجود به دو بخش «برخوردار» و «نابرخوردار» که غالب کشورهای اسلامی، از جمله ی جهان بازمانده و فقیر محسوب می شوند؛ سوالاتی از نسبت آموزه های دینی و نقش علمای دینی با عقب مانده گی و پیشرفت اقتصادی و اجتماعی و حتا فرهنگی را تشدید می کند. اسلام با تشویق مردم به کار و تلاش و تامین نیازهای مادی و جسمی خود، رابطه ی نزدیکی میان دنیا و آخرت برقرار داشته و حتا دنیا را در آموزه های روایی و مذهبی، مزرعه ی آخرت قلمداد نموده که برخورداری در دنیا، تنعم از فضایل اخروی را با کمک و دستگیری فقرا می تواند به دنبال داشته باشد و علمای دینی نیز نقش بارزی در تطبیق و تبیین آموزه های دینی در جامعه داشته اند بخصوص شخصیت های برجسته و فرهیخته ی همانند مرحوم آیت الله وحیدی که به حق عمرش را در خدمت به جامعه و تبیین معارف اسلامی گذراند. لذا برای نیل به وضعیت مطلوب، که همانا تبیین معارف دینی و معرفی چهره های دینی به جامعه و پاسخگویی به سوالات نسل جوان است، بازنگری مجدد به آموزه های دینی و ارائه تفسیرهای نزدیک به تغییرات و اقتضائات دنیای مدرن، ضرورت جدی پیدا می کند. در این مقاله تلاش بر این بوده تا به پرسش های طرح شده به شکل مختصر پاسخ گفته شود و روش کار نیز تحقیقات کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

تمدن ، فرهنگ ، پیشرفت ، فقر و عقب مانده گی