نقش تکلیف مداری در ظلم ستیزی از منظر نهج البلاغه

خداوند بندگانش را جز به خوبی فرمان نداده، و جز از زشتی باز نداشته است. توفیق تکلیف مداری، نعمت بزرگ خدای منان است به بندگان که تا از بردگی نفس و شیطان رهایی یافته، به بندگی خدای سبحان نائل شوند. بشر آنچه انجام میدهند مال خود آنها است و به خود آنان بر میگردد. خداوند اگر به طاعت دستور داده برای آن است که هرکس در پرتو آن، حق انسانی خود را به خود ادا کنند. از منظر نهج البلاغه، مجموعه جهان و انسان دارای غایت و هدفی است که تحت ولایت و تدبیر الهی به سوی آن رهسپار میباشند و آن هدف، تامین سعادت ابدی بندگان از طریق طاعت خداوند است. بندگان، هماهنگ و متناسب با تکوین و فطرت از طریق هدایت تشریعی با حق طاعت خداوند و حق انسانی و نقش تکلیف مداری خود در ظلم ستیزی آشنا می شوند. تنها چیزی که اصالتا برای بندگان ارزش دارد و کمال حقیقی آنان می باشد، قرب خداوند است. هر چیزی که مانع کمال و تقرب بندگان به سوی خدای سبحان گردد، ظلم است و ستیز و مبارزه با آن، عمل به تکلیف الهی می باشد. ظلم و تبعیض و استثمارکه انسانها را از«کس» به «چیز» پایین می آورد، مایه سفوط تمدن و مانع کمال و تقرب بندگان به سوی خداوند می باشد. تکلیف مداری بندگان موجب می شود که حق بین شان ارزشمند گردیده و در جای خود قرار گیرد و عدالت که گردونه اصلی حیات آدمی است؛ آنگونه که سزاوار است به اجرا در آید و دولت حق پایدار، و مطامع دشمنان و ظالمان به یاس مبدل گردد.

کلیدواژه ها:

تکلیف مداری ، نهج الیلاغه ، ظلم ستیزی