نماز و نهج البلاغه

نماز یکی از برکات است ، این است که انسان را از تعلقات دنیوی اعراض می دهد و به ملکوت عالم می کشاند که رسول الله (ص) فرمودند : ( ان المصلی یناجی ربه). نماز آهنگ توحید و یکتاپرستی سرود فضیلت وطهارت دل است ، انسان باید فکر و روح را در برابر عوامل شرک زا و آلوده کنندهای که در زندگی روزمره با آنها سر و کار دارند پاک نگه دارند. روح ما نیز در زندگی روزانه در معرض آلودگی است : آلودگی به هوسهای تحریک شده و لجام گسیخته ، خودخواهی ها و چشم و هم چشمی های برانگیخته ، غرور ناشی از پیروزی و کامیابی، یا عقده روانی ناشی از شکست و ناکامی، و به دنبال آن حسد و کینه و انتقام و صدها آلودگی دیگر. این آلودگی ها روح را تیره می کند و ما را از راه راست زندگی، راه پاکی و فضیلت و تقوا منحرف می سازد و به راه فساد می کشاند از یاد خدا غافل می کند و به دام شیطان و وسوسه های شیطانی می افکند پس این نماز است که ما را می توانند نجات واز این آلودگی و کثیفی و پلشتی نجات دهد آنهم نمازی که تنهی عن الفحشا باشد آن جز با اقامه آن جز با تفکر وتعقل که قرآن اهل بیت ( علیهم السلام ) به آن سفارش، تکیه واهتمام داشتند نیست . ازاین موضوع امیر بیان زعیم عباد امیرالمومنین علی علیه السلام در نهج البلاغه در موارد عدیده ای از نماز، این فرمان بزرگ الهی و محبوب مورد علاقه اش که برای هیچ عملی بمانند آن ارج نمی نهاد، سخن به میان آورده و اهمیت وجایگاه آن را یادآور شده است. و در این مقاله سعی شده که ابتدا به نماز و آثار واهمیت جایگاه نماز وبعد به جایگاه ویژه ایی که امام علی (ع) به موضوع نماز از آنجایی که اقامه کننده واقعی نماز همانند امامان معصوم دیگر بودند اشاره کنم وبعد به جایگاه اخ القرآن نهج البلاغه واشارات آن به نماز واهمیت وآثار آن بپردازم.

کلیدواژه ها:

نماز ، امام علی (ع) ، نهج البلاغه