بررسی تطبیقی لزوم حفظ کرامت انسانی مطابق اسناد حقوق بشر و سیره امام علی (ع)

در اسناد بین المللی حقوق بشری، کرامت در معنای کرامت ذاتی انسان، مورد توجه واقع شده است. به این معنی، انسان به عنوان موجود شریف و دارای عزت از آن حیث که انسان استدر نظر گرفته می شود و این کرامت، حیثیت و منزلتی است که ناشی از انسانیت فرد است و هر انسانی، بالفطره از آن برخوردار است. بر عکس در آموزه های اسلامی، کرامت انسانی در دو معنی ذاتی و ارزشی به کار رفته است: به لحاظ کرامت ذاتی، خداوند به همه انسانها کرامت نفسانی اعطا نموده و او را در مقایسه با سایر موجودات، برتر و ممتازتر، آفرید که این نوع کرامت و برتری انسان بر سایر موجودات، ناشی از نفخه روح الهی در وجود او است اما کرامت ارزشی- که با تلاش و کردار نیک تحصیل می شود، از طریق به فعل در آوردن قوا و استعدادهای درونی شخص پرورش می یابد. به عبارت دیگ، انسانی که ذاتا دارای کرامت ذاتی است، شایستگی به دست آوردن مرتبه دیگری از کرامت را پیدا می نماید و ارزش نهایی او به این کرامت ارزشی بستگی دارد. در کلام و سیره امام علی (ع) اگرچه کرامت ارزشی و اکتسابی، مورد توجه واقع شده است، برکرامت ذاتی انسان، بسیار پر رنگ دیده شده است و مصادیق آن ذکر شده که از این جهت اسناد بین المللی حقوق بشری به معیارها و استانداردهایی در کلام و سیره که امام علی (ع) بیان شده است، نزدیک است.

کلیدواژه ها:

کرامت ذاتی ، کرامت ارزشی ، حقوق بشر ، تکریم