پیامدهای بی تفاوتی اجتماعی از منظر نهج البلاغه

بی تفاوتی اجتماعی یک کنش منفعلانه است که در آن، افراد از مشارکت فعال اجتناب کرده و نسبت به مسائل اطراف خود بی اعتنا می شوند. موضوع بی تفاوتی اجتماعی یکی از پدیده های زمان معاصر است .گفته می شود یکی از شروط یک جامعه برای پیشرفت در همه ابعاد ، مشارکت اجتماعی و اعتماد متقابل ( فرد_ جامعه _ حکومت) و دوری از بی تفاوتی اجتماعی است . زیرا بی تفاوتی از جمله آسیب هایی مهم در روابط انسانی و مانعی مهم در برابر ترویج سبک زندگی اسلامی محسوب می شود و در صورت فراگیر شدن بی تفاوتی در جامعه در هیچ کسی توانایی و عزم برخورد با نابسامانی ها و دعوت به خوبی ها وجود نخواهد داشت. این موضوع از چنان اهمیتی برخوردار است که خداوند در قرآن کریم نیز به موضوع بی تفاوتی اجتماعی پرداخته است . مفسران قرآن در ذیل آیات ۱۰۴ و ۱۱۰ سوره آل عمران که به امر به معروف و نهی از منکر پرداخته است به موضوع مهم بی تفاوتی اجتماعی اشاره کرده اند و همه مفسران عقیده دارند که مسئولیت و نوع دوستی مایه دوام و ثبات تمام واجبات و ارزش های انسانی و اسلامی است. درقانون اساسی هم با الهام از آیه ۷۱ سوره توبه برای مقابله با بی تفاوتی امر به معروف ونهی از منکر را وظیفه همگانی و برعهده مردم و نسبت به یکدیگر قرار داده است. مقاله بیش روکه سعی کرده است با روش توصیفی براساس مستندات اسنادی و کتابخانه ایی ، از پیامدها و آسیب های بی تفاوتی اجتماعی در جامعه را از نگاه نهج البلاغه و فرمایشات امام علی ( ع ) مورد بررسی قرار دهد بدین نتاج دست یافتیم که، نهج البلاغه در سه حیطه به پیامدهای بی تفاوتی اجتماعی نگریسته است . بی تفاوتی در حیطه خانواده که شامل احساس تنهایی و آشنای با بیگانگان است و پیامدهای بی تفاوتی در حیطه اجتماع و ارتباطات مردمی شامل سلطه بدها بر جامعه و عدم استجابت دعا و نابود شدن هویت و حیات انسانی و سقوط و انحطاط اخلاقی جامعه میباشد و پیامدهای بی تفاوتی در حیطه روابط مردم و حاکمیت شامل اختلاف و تشتت و ستم و همچنین شامل عقب افتادگی و خواری می باشد.

کلیدواژه ها:

بی تفاوتی اجتماعی ، نهج البلاغه ، پیامد بی تفاوتی اجتماعی ، تشتت اجتماعی ، ناامنی اجتماعی