غدیر در نهج البلاغهغدیر از منظر علی(ع)

از مهمترین دلایل و مستندات شیعیان بر امامت و ولایت علی بن ابی طالب حدیث شریف غدیر است. در روزهجده ذی الحجه سال یازدهم هجری قمری پیامبر خدا عموم مسلمانان را که همراه او از حجه الوداع باز می گشتند دریک بیابان گرم و سوزان در کنار برکه ای به نام «غدیر خم »جمع نمود و از همه ی حاضران برای حضرت علی علیه السلام بیعت گرفت و ازآنان خواست که به غایبین، ولایت و امامت آن حضرت را اعلام نمایند و این مهم در کتب مختلف اهل تسنن نقل شده است و اینچنین است که حدیث غدیر از احادیث متواتر در بین علمای اهل تشیع و تسنن به شمار می آید . اما اینکه جایگاه حدیث غدیر در نهج البلاغه کجاست؟ آیا حضرت در مقابل مخالفان به حدیث غدیر احتجاج نکرده اند؟ آیا حضرت در مورد جایگاه امامت و ولایت خویش در میان مردم صحبت ننمودند و مردم را در مورد این مساله مهم ارشاد نفرمودند؟ چرا این حدیث در کتاب شریف نهج البلاغه ذکر نشده است؟ سوالاتی است که پاسخ آن می تواند بیانگر اهمیت مساله غدیر در نهج البلاغه باشد. این مقاله ؛ به روش توصیفی و تحلیلی .و با استفاده از منابع معتبر شیعه و سنی، به ویژه کتاب ارزشمند نهج البلاغه ضمن پاسخ به این پرسشها به تبیین جایگاه حدیث شریف غدیر و مساله ولایت می پردازد و گویای این مهم است که عدم ذکر غدیر در نهج البلاغه از عظمت و تواتر سندی ان نمی کاهد چراکه نهج البلاغه کلام امیر مومنان علی علیه السلام است و حدیث غدیر بیان ارزشمند رسول گرامی اسلام در واقعه غدیر خم است و بارها پس از رسول خدا در احادیث گوناگون مورد استناد حضرت علی علیه السلام نیز قرار گرفته است .

کلیدواژه ها:

غدیر ، نهج البلاغه ، امامت ، ولایت ، علی ،