اشارات قرآنی نهج البلاغه در زمینه روش های تربیتی

اگر بنا باشد تا بیشترین ویژگی و خصوصیت عصر حاضر در عبارتی کوتاه و در برگیرنده بگنجد و بیشترین عطش و نیازمندی قرنی را که در آن زیست می شود بطور خلاصه بیان گردد، شاید عبارتی گویاتر از«فقر اخلاقی و عدم تربیت الهی» یافت نشود. بدین جهت است که با وجود آثار متعدد و نوشتارهای گوناگونی که در حوزه ی تربیت انسانی وجود دارد؛ همچنان این موضوع در تازگی و جذابیت و پر نیازی دیرینه ی خویش باقی است. همنشینی امام علی (ع) با قرآن سبب شده است، تا روح قرآن در نهج البلاغه دمیده شود و نخستین پیوند نهج البلاغه با قرآن همان پیوند محتوایی با کلام وحی است. از این رو، یکی از ارتباطات ژرف و استوار نهج البلاغه و قرآن، همپوشی کامل مضامین نهج البلاغه بر قرآن است، تا آن جا که می توان نهج البلاغه را تفسیر عینی قرآن کریم دانست. پژوهش حاضر سعی دارد به واکاوی رابطه ی محتوایی کتاب خدا و کلام حضرت علی (ع) بپردازد. اطلاعات این پژوهش به شیوه ی اسنادی گردآوری و با روش توصیفی تحلیلی پردازش شد و دستاوردهای آن عبارت است از: روش های غیرترکیبی شامل: روش محبت، روش موعظه، روش عبرت، روش تغافل، روش ارائه الگو (اسوه سازی) و روش های ترکیبی شامل: «تشویق- تبشیر»، «طرح سوال- امتحان و ابتلاء».

کلیدواژه ها:

اشارات قرآنی ، روش های تربیتی ، روش های غیر ترکیبی ، روش های ترکیبی