زیست مدنی و حقوقی در نهج البلاغه (با رویکرد ساده زیستی امیرالمومنین )

سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 179

فایل این مقاله در 17 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

RICNA03_140

تاریخ نمایه سازی: 29 آذر 1403

چکیده مقاله:

نهج البلاغه پس از قرآن کریم ، گرانقدرترین و ارزشمندترین میراث فرهنگی اسلام است . گزیده ای استثنایی از برترین گوهرهای آموزههای امام علی (ع) را از خطبه ها، سخنان و سخنرانی ها، نامه ها، وصیت نامه ها، دستورالعمل ها، سخنان کوتاه و حکمت ها که در سال ۴۰۰ هجری قمری به وسیله ابوالحسن محمد بن حسین بن موسی ، مشهور به سید رضی تالیف شده است مجموعه ای که جلوه زیباترین و والاترین آموزهها از انسانی کامل برای هدایت فرد و جامعه است ؛ نهج البلاغه شفای دردهای روحی بشر، راز هدایت اجتماعی و سیاسی ، منشور انسان سازی ، دریچه ای به نور و راهی ازملک تا ملکوت است .یکی از مهم ترین محورهای آموزشی نهج البلاغه ، ترویج سادهزیستی و دوری از تجملات است که قطعا در این راه آموزش از جایگاه ویژه ای برخوردار است . آموزشی که باید از بطن خانواده آغاز و در لحظه لحظه زندگی انسان ها تکرار شود تا منشا اثر گردد. این مساله باعث گردیده که رویکرد به نهج البلاغه بر اساس روشهای علمی و به دور از تحمیل نظر بر آن، روزبه روز رونق بیشتری یابد. خاطر نشان میکنم که این تحقیق ، جنبه نظری دارد و توصیفی بوده و روش جمع آوری اطلاعات، مروری و کتابخانه ای و البته مستند بر خطبه ها و آیه ها است . هدف از این تحقیق بیان معنای سادهزیستی در نهج البلاغه بوده و روند زندگی ساده اما با مشقت امیرالمومنین در طول عمر با برکت خویش را که سراسر الگوی رستگاری دنیوی و اخروی برای مسوولان در تمامی نظامها و ادیان است بیان می کند که باید در تمامی ابعاد زندگی انسان ها دیده شود، بویژه مسلمانان و خاصه شیعیان آن حضرت.در این تحقیق مشخص شد که مهم ترین اهداف زیستی و تربیت برای عامه مردم بر مبنای نهج البلاغه عبارت است از: صداقت ، وفای به عهد، مدارا، محبت و ظلم ستیزی و نیز برای مسوولین عبارت است از: مسئولیت سیاسی ، شایسته سالاری ، حق مداری ، و وحدت گفتگو و هم نشینی با عالمان، تشویق و تنبیه بموقع ، نظارت و امانت داری . باشد که همه ما شیعیان، رهروان راستینی برای آن حضرت باشیم . انشاالله

نویسندگان

هادی فتحی

کارشناس ارشد مدیریت بحران دانشکده فرماندهی و ستاد ارتش