اثربخشی طرحواره درمانی بر اجتناب تجربی و ترس از ارزیابی منفی در افراد دارای اختلال اضطراب اجتماعی

هدف: هدف از پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر اجتناب تجربی و ترس از ارزیابی منفی در بیماراندارای اختلال اضطراب اجتماعی می باشد .روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه گواه بود. ابزار مورداستفاده پرسشنامه ترس از ارزیابی منفی ، پرسشنامه اضطراب اجتماعی جرابرک (۱۹۹۶)، پرسشنامه استاندارد اجتناب تجربی و جامعه آماری افرادی که دارای اختلال اضطراب اجتماعی مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده شهر ساری که تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزما یش طرحواره درمانی (۱۵نفر) و گروه گواه (۱۵نفر) تقسیم بندی شدند. گروه آزمایش تحت مداخله بسته آموزشی پروتکل طرحواره درمانی بر پایه ی درمان شناختی رفتاری طراحی شده است (یانگ ، ۲۰۰۳). طرح درمان در چارچوب ۱۰ جلسه تدوین شد و به صورت یک جلسه در هفته و زمان هر جلسه ۲ ساعت اجرا گردید.یافته ها: دادهها با استفاده از تحلیل واریانس تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان م ی دهد که مداخله درمانی بر هر دو متغیر اجتناب تجربی و ترس از ارزیابی منفی در سطح خطای ۵ درصد اثر معناداری داشته است . میزان اندازه اثر این مداخله نیز بر ترس از ارزیابی منفی با میزان ۶۸ درصد بیش از اجتناب تجربی با میزان ۴۳ درصد برآورد شده است .نتیجه گیری : با توجه به نتایج می توان بیان کرد که طرحواره درمانی بر اجتناب تجربی و ترس از ارزیابی منفی در بیماران دارای اختلال اضطراب اجتماعی اثربخش می باشد .

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، اجتناب تجربی ، ترس از ارزیابی منفی ، اضطراب اجتماعی