پدیدار شناسی معماری در مدارس گذشته ایران

یکی از تاثیر گذار ترین بستر های پژوهشی که امروزه در حوزه مباحث نظری معماری مطرح است ، پدیدار شناسی است که سعی در بازنگری مفهوم مکان و ادراک جسمانی از طریق توجه به جایگاه تجربه زیستی انسان و احیاء معانی مستتر در فضاهای انسان ساخت دارد. پدیدار شناسی در معماری ، به کیفیت چگونگی تجربه انسان و رابطه میان سوژه تنانه و فضای پیرامونی اش و توانایی او در دریافت داده های محیطی توجه دارد. بدون تردید، یکی از ارکان اساسی تکوین ، توسعه و انتقال عناصر فرهنگی جامعه ، نظام آموزش و پرورش آن است . نظام آموزش و پرورش دارای چهار رکن ساختار آموزشی تعلیم دهنده ، تعلیم گیرنده و محیط آموزشی است . بررسی تاریخ معماری مدارس ایران نشان می دهد کمتر به رابطه ارکان آموزش و معماری مدارس پرداخته شده است هدف از این پژوهش شناخت سیر تحولات ضایی معماری مدارس ایران است . این پژوهش به عنوان نقطه آغازی در تغییر و تحول ساختار مدارس به صورت کتابخانه ای مفاهیم (مدارس و ساختار فضایی مدارس در دوران گذشته با نظر به ارزش های نظام آموزشی را تبیین می کند, سپس ساختار مدراس گذشته وحال می پردازد بررسی ها حاکی از آن است که ارزش هایی که در نظام آموزشی در گذشته وجود داشته به دلیل تفاوت در ساختار خود, شکل گیری و ساختار فضایی مدارس را نیز همخوان با خود تغییر داده است , لذا ساختار فضایی مدرسه گذشته دچار تحول بزرگی شده چراکه نظام آموزشی آن (که به صورت سنتی بوده) تحول یافته است .

کلیدواژه ها:

پدیدار ، پدیدارشناسی ، معماری ، مدرسه ، دوره سنتی ، دوره معاصر