رویکرد جدید برای آینده مجتمع های مسکونی در کلان شهر ها

ساختمانی که بتواند سازگار شود و تغییر کند، و نه تنها برای جامعه امروزی بلکه برای نسل های آینده مفید باشد، ساختمانی است که فرآیندهای بیولوژیکی و تکاملی را برمی انگیزد. در اصل ، نیاز به یک معماری دگرگونکننده که بتواند گفت وگوی فعال با ساکنانش را که روند آنها در جریان است ، حفظ کند و منجر به اتحاد مجدد نسل بشر و زیستگاه طبیعی خود شود. هدف از این پژوهش بررسی این موضوع است که چه چیزی مردم را راضی و راحت می کند و چه عواملی فضای زندگی و شهر آنها را با تمرکز بر نیازهای آینده مسکن ، قابل سکونت می کند . مسکن یک چالش بزرگ برای افزایش جمعیت در دهه های گذشته ، به ویژه در کشورهای در حال توسعه بوده است . رویکرد این پژوهش بر فضای اجتماعی و تعاملی در کنار جنبه های فناوری متمرکز خواهد بود. »معماری به عنوان بخشی از زندگی « مفهومی است که همیشه با انسان در تعامل است . ساختمانهایی که با زندگی ، نیازهای ما، و خلق و خوی ما سازگار می شوند. آنها باید با فضای ما، عملکردهای ما و نیازهای ما که به طور مداوم تغییر می کنند و حتی با حس زیبایی ما، خود در حرکت مداوم، سازگار شوند .

کلیدواژه ها:

معماری آینده ، کلان شهر ، محیط زیست ، روابط اجتماعی ، هسته زندگی