بهینه سازی سازههای پیوسته با استفاده از روش الگوریتم ژنتیک

بهینه سازی توپولوژی بر اساس قابلیت اطمینان روشی قوی و امیدبخش برای پیدا کردن توپولوژی بهینه با در نظر گرفتن عدم قطعیت است . توپولوژی به دست آمده با بهینه سازی سازه بر اساس قابلیت اطمینان با توپولوژی به دست آمده از بهینه سازی قطعی مقایسه می شود. در بهینه سازی توپولوژی، توزیع حجم محدودی از مصالح سازهای در فضایی مشخص به گونه ای بدست می آید که اهداف طرح به بهترین شکل برآورده گردد. بهینه سازی توپولوژی برای سازههای پیوسته ، یافتن طرحهای بهینه به وسیله تعیین بهترین مکان و موقعیت المانها در دامنه طراحی است . در سالهای اخیر روش بهینه سازی تکاملی سازهها موسوم به ESO بعنوان یک ابزار موثر در طراحی سازهها مورد استفاده قرار گرفته است . بهینه سازی توپولوژیکی با مطالعات مایکل بر روی انواع خرپاها آغازشد و در سالهای بعد با ارائه روشهایی بر پایه ریاضیات این نوع بهینه سازی به شکل گستردهتری مورد استفاده قرار گرفت . بهینه -سازی توپولوژی سازهها به روش تکاملی (ESO) بو نسخه ی بهبود یافته ی آن بنام بهینه سازی (BESO) بصورت وسیعی برای توزیع بهینه ی مواد در سازههای پیوسته بکار برده شده است . در این پژوهش پس از انجام آنالیز اجزای محدود بر روی سازه، حساسیت تابع هدف نسبت به متغیرهای طراحی طبق روش بهینه سازی سازهها توسط الگوریتم ژنتیک بدست می آید که پیادهسازی این روش در محیط متلب بررسی شده و نتایج بدست آمده با نتایج روش BESO مورد مقایسه قرار گرفته است .

کلیدواژه ها:

بهینه سازی توپولوژی ، سازه ، الگوریتم ژنتیک ، BESO