اشاراتی به فرش در متون ایرانی پیش از اسلام

فرش بافی، به ویژه تولید قالی های پرزدار، جایگاه قابل توجهی در صنایع دستی ایران دارد. فرش پازیریک، نمونه ای باستانی که قدمت آن به قرن چهارم تا سوم قبل از میلاد می رسد، گواهی بر ریشه های تاریخی این صنعت است. کتیبه های بین النهرین سابقه تولید و تجارت فرش در ایران را حداقل به هزاره اول قبل از میلاد می رساند. ذکر فرش مادها در نوشته های یونان باستان نشان دهنده اولین اشاره به فرش ایرانی است. از طریق اکتشافات باستان شناسی و نمونه های حفظ شده مربوط به اوایل دوران اسلامی و پس از انقراض امپراتوری ساسانی، سنت دیرینه در تولید فرش ایرانی اثبات می شود. همچنین متون باستانی، به ویژه متون مقدس زرتشتی، بینش محدودی در مورد انواع فرش ارائه می دهند. مهمترین شواهد از وجود فرشهای پرزدار اصطلاحاتی در اوستا است که به نوعی به فرش های دستباف اشاره دارد. با ترجمه متون اوستایی و جمع آوری مدارک مکتوب از سایر نویسندگان، پس از پازیریک، قابلیت پاسخ به این سوال که آیا این پوشش ها از انواع گره دار هستند یا خیر، نیاز به بررسی کامل متون مرتبط دارد که در این پژوهش به آن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

فرش ، فرش پرزدار ، قالی ، اوستا ، متون اوستایی