نکاتی درباره وزن شعر فارسی با تکیه بر وزن منظومه خسرو و شیرین

بر اساس آن چه نزد علمای بلاغت مشهور است، وزن شعر فارسی با تسامحاتی برگرفته از عروض عربی است. با کمی دقتدر نقش زیبایی شناسی و روانشناسی وزن و موسیقی شعر، نزد اهل زبان، این نظر نمی تواند پایه های علمی و دلایل متقنی داشتهباشد. این مسئله اهمیت فراوان پژوهش در این حوزه را نشان می دهد. در این پژوهش با تکیه بر منابع کتابخانه ای به روشتوصیفی – تحلیلی نکاتی پیرامون سابقه وزن شعر فارسی با تکیه بر وزن خسرو و شیرین انجام شده است و با ذکر نشانه هاییاز کهنگی و همراهی موسیقی و شعر در سروده های قبل از اسلام و همچنین با تکیه بر وزن خسرو و شیرین به عنوان نمونه ایبارز و مشهور از تکوین موسیقی در شعر، به سابقه وزن شعر فارسی پرداخته شده است. از نتایج پژوهش برمی آید با توجه بهکهنگی شعر و موسیقی در ایران، وزن شعر فارسی در دوره اسلامی، صورت تکوین یافته موسیقی و وزن شعر قبل از اسلامدر ایران باشد و این نکته در بحر هزج که منظومه های پارتی چون ویس و رامین و خسرو و شیرین و نیز ترانه های محلی وفهلویات، در آن وزن سروده شده اند، به صورت بارزتری هویدا می شود

کلیدواژه ها:

وزن شعر فارسی ، موسیقی شعر ، خسرو و شیرین ، بحر هزج.