روایت شناسی رمان زمین سوخته بر اساس نظریه ژرارژنت

روایت یکی از شیوه های سخن گفتن بشر است که به شکل هایی چون قصه، داستان کوتاه، رمان و.. در می آید. روایت شناسی به مطالعه ی روایت پرداخته و تلاش می کند تا درک و فهم متون روایی را سهل نماید، نیز موجب درک تازه بشر از خود و جهان پیرامونش می شود. بنابراین منتقدان و نویسندگان بسیاری را به کنکاش در این حیطه کشانده است. احمد محمود، یکی از رمان نویسان معاصر است که جنگ و حوادث آن را از نزدیک لمس کرده و سعی در بیان مشکلات مردم جنگ زده دارد. یکی از رمان های وی زمین سوخته می باشد. مقاله حاضر به تحلیل روایی این رمان به شیوه تحلیلی و توصیفی براساس نظریه ژرارژنت می پردازد. نتایج پژوهش نشان می دهد در این رمان شاهد توالی زمانی (زمان پریشی گذشته نگر و آینده نگر) هستیم. شاخص زمان بیشتر بسامد به چشم می آید. همچنین شاخصه وجه (راوی اول شخص به شکل قهرمان با ناظر در داستان حضور دارد. زاویه دید رمان اول شخص می باشد، راوی، گاه پا را از حیطه زاویه دید اول شخص فراتر می گذارد. و مانند راوی دانای کل عمل می کند. نویسنده لحن کاملا جدی و خالی از شوخی و طنز را برای این رمان برگزیده است. لهجه ها و نوع دیالوگ ها با منطقه وقوع جنگ و شخصیت ها تناسب دارد و لحن های مختلف از زبان شخصیت های داستان محسوس است

کلیدواژه ها:

روایت شناسی ، ژرارژنت رمان زمین سوخته