تحلیل انتقادی شیوه های آموزش کتابت و نگارگری دهه ۹۰ دانشگاه سوره با رویکردی آینده نگر

کتابت و هنرهای وابسته به آن از مهمترین میراث فرهنگی ایرانیان است که قدمتی بلندمدت در تاریخ ایران دارد. سابقه این رشته به ایران پیش از اسلام بازمی گردد. اگرچه ایرانیان سابقه طولانی در آموزش وپرورش هنرمندان در این رشته داشته اند و در سالهای اخیر آموزش دانشگاهی آن به صورت نوین، دستاوردهای درخشانی داشته است، اما در این فرایند آموزشی نیز با کاستی هایی روبه رو هستیم که ازجمله آن میتوان به عدم وجود الگویی نظام مند و متناسب با زمانه و البته به روز و اعمال شیوه های آموزش با رویکرد سلیقه ای در انتقال دانش اشاره کرد. هدف اصلی پژوهش شناسایی و آسیب شناسی الگوهای انتقال دانش کتابت و نگارگری در دانشگاه سوره است. روش پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی- تحلیلی است و اطلاعات به روش پیمایشی جمع آوری شده است. پس از تبیین ابعاد اصلی آموزش کتابت و نگارگری و نظرسنجی از دانشجویان این رشته، از طریق نظریه نوناکو و تاکوچی با بهره گیری از مدیریت دانش حلزونی (SEIC) شکاف الگوی آموزشی مشخص خواهد شد. جامعه آماری شامل دانشجویان دهه نود دانشگاه سوره است، نمونه گیری هدفمند و تحلیل کیفی بر اساس داده های کمی منتج شده از روش علمی (SPSS) صورت خواهد پذیرفت. انتظار می رود یافته های تحقیق نشان دهد که همبستگی میان چهار مرحله دانش آفرینی بر اساس رویکرد نظری انتخاب شده شامل جامعه پذیری، بیرونی سازی، ترکیب و درونی سازی، بتواند سبب کارآمدبودن هرچه بیشتر آموزش باشد

کلیدواژه ها:

دانشگاه سوره ، صنایع دستی ، کتابت و نگارگری ، مدل حلزونی انتقال دانش ، مدیریت دانش