تخیل در بازی های زبانی ویتگنشتاین به مثابه روش برای آینده پژوهی در هنر

مطالعه «بازیهای زبانی» را میتوان یکی از روش های مطالعاتی در آینده پژوهی در آموزش هنر در نظر گرفت. بازی های زبانی اصطلاحی است که توسط لودویک ویتگنشتاین متاخر در فلسفه زبان به کار گرفته شد. این اصطلاح به کاربرد زبان اشارت دارد و معنا را در کاربرد زبان جست وجو می کند. به این ترتیب معنا(های) زبان در کاربرد زبان تولید و بازتولید می شود. هر بازی زبانی که توسط کاربران زبان به کار گرفته می شود، قابلیت دارد تا درون خود دستور زبان بازی زبان بعدی را بازتولید نماید که از آن میتوان با عنوان تخیل زبان یادکرد. تخیلی که میتواند موجبات خلاقیت را پدید آورد. همین خلاقیتها بسترساز اکتشافاتی می شود که به عنوان مبانی نظری آیندهپژوهی به مثابه یک روش میتواند مورد توجه قرار گیرد. ویتگنشتاین برای کشف این بازیها از اصطلاح دستور زبان استفاده می کند که همانند یک نقشه به کاربر می آموزد تا این زبان را به کار گیرد. این مقاله که بر اساس هدف بنیادی، از نظر روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای، بر پایه روش، کیفی و بر مبنای ماهیت توصیفی است. هدف از این مقاله مطالعه فلسفه بازی های زبانی در آینده پژوهی است با این سوال که چگونه تخیل امکان خلاقیت را در کشف روش های تازه در آینده پدید می آورد. برای این منظور نمایشنامه روزنگرانتز و گیلدنسترن مرده اند اثر تام استوپارد انتخاب شده است. استوپارد در این نمایشنامه، ترجمه ای از نمایشنامه هملت ویلیام شکسپیر انجام داده است. او با مطالعه ناخودآگاه های زبانی در قالب تخیل امکان گسترش دستورهای زبانی مختلف را پدید آورده است. امکان گسترش داستان و روشهای مختلف برای روایت چندباره از متن نخست، امکانی است که میتواند به شکلی مستقیم در آینده پژوهی نیز مورد استفاده قرار گیرد. هر اتفاقی در گذشته منبعی است که می تواند با توجه به بافت تازه، از چندین روش در آینده مورد بازخوانی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

بازی های زبانی ، آینده پژوهی ، ویتگنشتاین ، فلسفه زبان ، شکسپیر ، استوپارد