متریال های زیست سازگار مورد استفاده در ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت دندانی یکی از نمونه های مناسب مواد دندانی مختلف و کاربردهای آن ها است که فرآیندی ترکیبی از فناوری و علم در زمینه فیزیک، بیومکانیک و شیمی سطح از مقیاس ماکرو تا مهندسی سطح نانو و فناوری های ساخت را شامل می شود. در دهه های اخیر، بیومتریال ها در درمان ایمپلنت باعث بهبود پاسخ استخوان و توانایی بیومکانیکی شده اند، که این فرآیند از تجهیزات جراحی تا بازسازی نهایی پروتزی در بلندمدت ادامه دارد. بیومتریال ها نقش حیاتی در بازسازی ساختار آسیب دیده دندان و ارائه نتایج قابل قبول مرتبط با عملکرد بالینی دارند. چالش هایی در فرآیند ایمپلنتاسیون وجود دارد مانند خونریزی، تحرک، عفونت های اطراف ایمپلنت و راه حل هایی که با استراتژی های مدرن مرتبط با بیومتریال ها ارائه می شوند. مواد مختلفی به عنوان گزینه های امیدوارکننده برای پوشش های ایمپلنت های دندانی شناخته شده اند که شامل پلی هیدروکسی آلکانوئات ها، کلسیم فسفات، کربن، بیس فسفونات ها، هیدروکسی آپاتیت، فاکتورهای تحریک کننده استخوان، شیشه زیست فعال، سرامیک های زیست فعال، کلاژن، کیتوسان، فلزات و آلیاژهای آن ها، فلوراید و تیتانیوم/نیترید تیتانیوم می باشد. ضروری است که بیومتریال ها زیست تخریب پذیر باشند؛ به عنوان مثال، پلی هیدروکسی آلکانوئات ها زیست تخریب پذیر هستند و همچنین تاثیرات منفی بر بافت ها و سلول ها ندارند. با این حال، بیومتریال ها نقش های مهمی در شرایط پروتزی مانند بازسازی پالپ دندان، فرآیند بهبود و اثرات ضدباکتری و ضدالتهاب ایفا می کنند. در این مطالعه مروری، نقش مواد زیست سازگار در ایمپلنت های دندانی در مطالعات آزمایشگاهی و درون تنی مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

مواد زیست سازگار ، ایمپلنت دندانی ، پروتزهای دندانی ، مهندسی بافت ، طراحی زیستی