درآمدی بر پایداری در معماری سنتی ایران

از آنجا که در عصر جدید مسئله زیست محیطی و مصرف بی رویه انرژی های تجدید ناپذیر به معضلی جهانی تبدیل شده است پژوهشگران، دانشمندان و سازندگان بسیاری در پی اجرای طرح هایی بر آمده اند که کمترین آسیب را به محیط زیست وارد کنند. در حوزه معماری و عمران نیز این مسئله کماکان مورد بررسی قرار گرفته است و بسیاری بر این باورند که معماری نیاکان ما به عبارتی معماری پایدار بوده و همساز با طبیعت بنا می شده است. اماپس از انقلاب صنعتی و گسترش شهرنشینی، همچنین ساخت و ساز بی رویه و هجوم مهاجرات به شهر باعث شده تا بناها فقط مکانی برای محافظت در برابر عوامل جوی و جای استراحت باشد و واژه خانه به عنوان یک مکان مناسب برای زندگی و همزیستی را از دست داده است. طبیعت از فضای زندگی انسان جداشده که این مسئله نیز از جهات مختلف زندگی انسان ها را تحت شعاع قرار داده است. روش پژوهش این نوشتار بر پایه تحلیل توصیفی و مطالعات کتابخانه ای استوار است در این پژوهش به بررسی عناصرپایداری در معماری سنتی ایران می پردازیم و همچنین در خلال آن معماری پایدار را نیز مورد بررسی قرار می دهیم. تا درنهایت الگوهایی از معماری سنتی ایران را که معرف معماری پایدار در گذشته بوده است را مورد بررسی قرار دهیم. جهت پاسخ به این سوال که: چگونه می توان از اصول معماری بومی برای طراحی خانه های پایدار استفاده کرد؟ درنهایت به نتایج کلیدی دست یافتیم که به عنوان مولفه های قابل استفاده در معماری پایدار امروزی مورد بهره برداری خواهد گرفت این موارد شامل: ۱.استفاده از مصالح بومی و قابل بازیافت ۲.طراحی متناسب با اقلیم ۳.درونگرایی و کاربرد حیاط مرکزی در بناها ۴.چند منظوره بودن فضاها ۵.توجه به نور و تهویه طبیعی ۶.ایجاد فضای سبز ۷.توجه به هویت فرهنگی و اجتماعی

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ایران ، خانه ، معماری پایداری