مطالعه تطبیقی گواهی و ارزش اثباتی آن در نظام حقوقی ایران و انگلیس

شهادت در معنای لغوی به حضور ، معاینه ، اطلاع ، تعبیر شده گواهی دادن و گواهی آن اخباری است که در آن شک وتردید نباشد و از روی اخلاص و راستی داده شود، در تمامی ادوار و همچنین در همه سیستمهای حقوقی شهادت شهود بهعنوان یکی از ادله اثبات دعوی همواره مورد استفاده طرفین دعوی اثبات ادعاهای آنان بوده است لیکن حدود استفاده ودرجه اعتبار آن از کشوری به کشور دیگر متفاوت است.اهمیت دلیل مذکور در دوران گذشته به دلیل صداقت انسان های آنادوار از یک سو و فقدان دستاوردهای عملی و تکنیکی از سویی دیگر بسیار بیشتر از دوران فعلی بوده است. از این رو امروزهبا توجه به مبانی حقوقی کشورهای مختلف ارزش و شرایط صحت شهادت متفاوت است دراین بین نظام حقوقی ادله دادرسیایران که مبتنی بر فقه امامیه است در خصوص گواهی و ارزش اثباتی آن با آنچه در سایر نظام های حقوقی از جمله کامن لاو انگلیس به عنوان مهمترین کشور واجد این نظام حقوقی واجد تفاوت هایی است از این رو بررسی این جهات افتراق وهمچنین مشابهت در ارز ش اثباتی گواهی جهت ارتقای نظام حقوقی ادله اثبات دعوا و تبیین مبانی آن همواره مفید فایدهبوده است و این موضوعی است که در پژوهش حاضر درصدد تبیین آن هستیم.

کلیدواژه ها:

شهادت ، ادله اثبات دعوا ، اثبات دعوا ، آئین دادرسی ایران ، آئین دادرسی انگلیس