نقش اصل استصحاب در تداوم وضعیت کیفری و تعیین زمان پایان مسئولیت در جرایم مستمر و جرایم مقید به زمان

اصل استصحاب به عنوان یکی از اصول بنیادین در فقه امامیه و اصول کفایه، در حفظ وضعیت موجود تا زمانی که خلاف آن ثابت نشود، نقشی اساسی ایفا می کند. این اصل، با تاکید بر تداوم وضعیت پیشین، می تواند مبنایی برای تفسیر و تعیین تداوم یا پایان مسئولیت کیفری در حقوق جزا باشد، به ویژه در جرایم مستمر و جرایم مقید به زمان. جرایم مستمر، به واسطه ماهیت ادامه دار خود، اغلب با چالش تعیین پایان مسئولیت مواجه می شوند، در حالی که جرایم مقید به زمان نیز به دلیل ماهیت محدود به بازه زمانی مشخص، نیازمند ضابطه ای روشن برای تعیین محدوده مسئولیت کیفری هستند. بررسی کاربرد اصل استصحاب در این دو دسته از جرایم، می تواند به تبیین ضوابط مشخص تری در تداوم یا قطع مسئولیت کیفری کمک کند. هدف اصلی این مقاله، بررسی و تحلیل کارکرد اصل استصحاب در حوزه حقوق جزا با تمرکز بر جرایم مستمر و مقید به زمان است. این پژوهش، ضمن تفسیر مفاهیم و کاربردهای این اصل در اصول کفایه و حقوق جزا، تلاش می کند تا نشان دهد که اصل استصحاب چگونه می تواند به عنوان ابزاری برای تداوم وضعیت کیفری و یا تعیین زمان قطع مسئولیت مورد استفاده قرار گیرد. همچنین، مقاله به چالش ها و محدودیت های احتمالی این رویکرد در حقوق جزا پرداخته و پیشنهاداتی برای کاربرد صحیح اصل استصحاب در تعیین مسئولیت کیفری ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

استصحاب ، جرایم ، کیفری